Wildlife spotten... niet vanzelfsprekend!

Dag 30

Om 8u werden we op het ontbijt verwacht. Heerlijke pannenkoeken met banaan en slagroom op superleuke wijze gepresenteerd. Honger gingen we zeker niet hebben want ik kreeg dat bord nu al niet op en na de krampen van gisteren – die uiteindelijk na een halfuurtje gelukkig over waren – wou ik me niet overeten.

Om 10u gingen we met de gids – met een groot kapmes in de hand ;) – te voet de jungle in om wildlife van dichterbij te spotten. We volgden duidelijk het spoor van wilde olifanten want de olifantenmest lag rijkelijk langs ons pad.

Eigenlijk alles best wel spannend want in deze jungle leven er naast de wilde olifanten ook wilde zwijnen, jaguars – gespot vorige zomer door in van de gasten van onze guesthouse - , slangen en andere griezelige insecten.

De klim was eigenlijk best vermoeiend en na een dik uur bereikten we de top van ‘Bukit Belanda‘ Onze tocht had nog niet veel spectaculairs opgeleverd, we hadden zelfs geen apen of mooi gekleurde vogels gezien, enkel het Chinese Lantaarninsect - blijkt zeldzaam te zijn en inderdaad ook wel mooi – en dan ook een grote spin en twee vleesetende planten. Dat zie je uiteraard allemaal niet bij ons maar voor zo’n vermoeiende tocht was dit maar een magere troost! ;) Tja, da’s nu eenmaal het verschil met een zoo hé…

Ene keer terug checken op bloedzuigers – oef, geen! – en onmiddellijk onder de douche en dan een beetje ontspannen op het balkon van het restaurant met een spannend boek en het fototoestel in aanslag… je weet maar nooit! ;) Het fris windje op het balkon was gewoon zaaaaalig! De enige plek in heel Borneo denk ik waar je een briesje voelt! ;)

Ik zag vanaf het balkon de ‘Hornbill’ (moet nog eens opzoeken hoe deze heet in ’t Nederlands) overvliegen op nog geen meter van mij. Een prachtige vogel! Maar te vlug voor mijn fototoestel! ;)

Om 13.30u werd dan de lunch geserveerd: Nasi Goreng, weer op een heel lekkere wijze bereid.

Nog even luieren en dan weer de trap naar beneden voor de tweede boottocht. Hopelijk kregen we nu wilde olifanten of tenminste oerang oetans te zien!

Het eerste wat we te zien kregen, was een uiterst giftige slang, ‘Wagler’s Pit Viper’, een groene slang met blauwe strepen.

Maar daar bleef het dan een tijdje bij. We gingen dan een zijarm in van de rivier waar we weer veel Makaken en ook een heleboel Proboscis apen spotte. Proboscis apen zijn die apen met die rare neus. Grappig om te zien!

Volgende stop was weer om een slang van dichtbij te bekijken, deze keer een zwarte met gele strepen: ‘Mangrove Cat Snake’.

Maar nog steeds geen wilde olifanten, krokodillen of oerang oetans. En dit is hier nochtans het leefgebied van deze laatste soort!

Ondertussen was de zon al onder en begaven we ons op de terugweg en dan…. Een oerang oetan. Super om dat dier in het wild te observeren!

Onze missie was geslaagd want zowel de proboscis als de oerang oetan is eigen aan deze streek en wij hebben ze gezien! Yes!

Met een blij gevoel keerden we terug naar de guesthouse. Na de trap weer een douchke nodig en klaar voor ons laatste avondmaal op deze unieke bestemming. En weer werd ons een lekkere maaltijd voorgeschoteld: pompoensoep, cordonbleu met bloemkool en puree en meloen als dessert. Ik kan echt zeggen dat Jason een superkok is en het zijn helper goed geleerd heeft want enkel vanavond had Jason voor ons gekookt, de andere gerechten waren van de hand van zijn “leerling”. En vanavond mag ik zeggen dat dit tot nu toe de beste plek is waar we op onze voorbije 30 dagen hebben gegeten… en dat zal mijn maag en darmen geweten hebben! ;)

We bleven nog even kletsen en zagen zoals gisteren prachtige nachtvlinders, grote kevers een boomkikker en ja hoor, een wild zwijn! Nog nooit van mijn leven zo’n groot zwijn gezien! Milan en ik dachten eerst daar het donker was en ik enkel met de zaklamp de jungle in kon schijnen dat het een kleine olifant was. ;)

Om 23.15u lichten uit want morgen moesten we weer om 6u uit de veren om aan onze tocht terug naar de bewoonde wereld te beginnen.

Eerste dag in Borneo

Dag 29

De dag begon al heel spannend want de tand die al een tijdje los stond, heeft het vandaag uiteindelijk begeven. Milan heeft zijn eerst kies verloren in Borneo… als dat niet uniek is! ;)

’s Morgens na het ontbijt was het 5 min. stappen richting ‘Oerang Utan Rehabilitation Centre’. Daar was het om 10u voedertijd en kon je de oerang oetans spotten. Het is geen zoo want deze apen leven daar gewoon vrij in de jungle. Dit centrum werd gebouwd om verweesde of gewonde oerang oetans te verzorgen. De baby’s die niet door hun mama worden opgevoed, worden alles ginds aangeleerd in de ‘inside nursery’. De verzorgers nemen ze zelfs ’s avonds mee naar huis om te slapen te leggen, te vertroetelen, net als hun mama zou doen! ;) Na een jaartje gaan ze een stap verder naar de ‘outdoor nursery’. In het centrum zijn er verschillende platforms. Platform A is toegankelijk voor de bezoekers, al de rest niet. Als de aapjes de ‘outdoor nursery’ ontgroeid zijn, krijgen ze eerst de vrijheid rond platform A enz… tot ze kunnen gaan en staan waar ze willen want zoals ik al zei is er geen omheining in het park dus sommige oerang oetangs die hier opgegroeid zijn, komen hier geregeld eten, enkelen zijn gewoon wilde oerang oetans en anderen zie ze gewoon niet meer terug omdat ze volledig de vrijheid opgezocht hebben in de jungle van Borneo. De apen die er opgevoed zijn en later zelf kinderen hebben, komen wel dikwijls “stoefen” met hun kleintjes! Dat vond Milan wel heel erg grappig. Ik vergeleek dat met mij: als Aziatische mensen kwamen vragen om met hem op de foto te staan, was ik ook trots. “Ja maar, ik vind dat wel niet leuk hoor!” ;)

We kregen tijdens de voedertijd 4 oerang oetans te zien. Niet echt veel omdat het voor de oerang oetans in de huidige maanden heel gemakkelijk is nu zelf eten te vinden dus doen ze geen beroep op de hulp van het rehabilitatie centrum.

Na 1,5u keerden we terug naar het resort om uit te checken want we werden opgepikt om door te reizen naar de échte jungle. Onze gastheer was Gert, een Belg die zijn plekje gevonden heeft in Borneo. De rit duurde 2 uren om naar de middle of nowhere te reizen. Hoe in godsnaam heeft hij deze plek ontdekt?! ;) Twee uren reizen, samen met een Nederlands koppel, gaf genoeg opportuniteit om te babbelen. En zo bleek dat hij eerst heel wat had rondgereisd in Maleisië en nadien in Borneo om dan langs de rivier op zoek te gaan naar een plek om iets uit de grond te stampen. Na uren op de rivier vond hij zijn goesting niet tot de schipper zei dat hij ook een stuk land had in de jungle. Dat leek hem wel wat… Na een klim van twee uren naar de top stond hij op het plekje en wist onmiddellijk: “Dat wordt het!”

Bewondering hoor want er was daar echt niets en je moet weten dat de guesthouse uitkijkt over de jungle met de rivier in de verte. Er was geen geasfalteerde weg tot de begane grond en naar boven was het gewoon je weg kappen door de jungle.

Hij had een Maleisische vriend, Jason, waarmee hij aan het avontuur begonnen is. Nu zijn ze samen zakenpartners van ‘The Last Frontier’.

Met enkele werkkrachten zijn ze aan het huzarenstukje begonnen. Echt petje af want er was geen pad, geen weg… Cementzakken, balken, hout, gereedschap… achteraf meubels enz… moesten één voor één met mankracht naar boven gesleurd worden. En wat is “boven”? Een trap van 600!!!! Een trap die ze eerst zelf hebben moeten aanleggen. Echt chapeau!!!!

Dus toen wij toekwamen aan de voet van de berg wachtte ons ook de 600 treden! Onderaan stond er een klein huisje waar we bagage konden opbergen want een valies van 20 kg is uiteraard dodelijk om naar boven te brengen! ;)

Met een rugzak op de rug en valies in de hand begon ik aan de weg naar boven. Na nog geen 50 treden was ik al kapot, de hitte was ondraaglijk. Gelukkig stelde één van Gerts helpers voor om de valies te dragen. Oef! Op die manier moest ik enkel nog mezelf naar boven krijgen! ;)

Boven in het restaurant werden we dan beloond met een schitterend uitzicht en een fris drankje!

En ietsjes lager lag dan de ‘blok’ met de vier slaapkamers. Dat is ook het leuke aan ‘The Last Frontier’, absoluut geen massatoerisme en we werden persoonlijk onthaald. Er was tijd voor een praatje!

Nadat we ons even konden opfrissen in de kamer - voorzien van de nodige luxe – werd lunch geserveerd. Jason is van opleiding kok Franse keuken dus we kregen een heerlijke spaghetti geserveerd. Mmmmm, de spaghetti van de Kastart is nog net iets lekkerder maar hij staat steevast op 2! ;)

Om 15.30u namen we de trap terug naar beneden want toen wachtte ons een boottocht in de jungle om wildlife te spotten. De boot vertrok van het superkleine dorpje Billit… als je het al een dorp kan noemen.

Met 8 in het bootje voor de twee uur durende boottocht. Hopelijk hield ik het zo lang uit want had ongelooflijke krampen… voor de tweede keer merkte ik dat ik een Westers gerecht in die hitte niet zo goed verdroeg. Het smaakt altijd zo heel erg lekker en de porties zijn sowieso groter dan Aziatische gerechten dus mijn darmen liggen dan altijd in de knoop…

Wildlife spotten is kwestie van geluk hebben en het zat ons redelijk mee. We konden een heleboel Makaken zien, alsook de zeldzame Proboscis apen die enkel hier in Borneo leven. Wilde olifanten hebben we jammer genoeg niet gezien.

De zon ging onder boven de rivier en tijd om terug te keren naar de guesthouse. Tegen we aan de trappen kwamen, was het al schemerdonker maar dus ook even frisser voor de klim. Alhoewel, ene keer boven was ik toch weer helemaal bezweet en de boottocht was nochtans zo verfrissend geweest dankzij het windje! ;)

Om 19.30u werd dan het avondmaal geserveerd: maïssoep, visgerecht en meloen als dessert. Heerlijk!

Nog even relaxen en dan naar bed. Hopelijk geen spinnen of andere horrorbeesten op de kamer…

Wat een stressy dagje!

Dag 28

Na een heerlijk, laatste ontbijt van Tuti gingen we ons luchthavendagje tegemoet.

De vlucht in Langkawi vertrok zoals al elke vlucht van AirAsia mooi op tijd, met als gevolg dat onze tussenstop in Kuala Lumpur bijna zo’n 6 uren duurde. Niet dat ik me verveeld heb want ik kwam tot de vervelende – en zeg maar verontrustende - ontdekking dat ik mijn VISA-kaart niet meer kon gebruiken. Wat was er aan de hand? Zeker 6 ATM’s heb ik uitgeprobeerd… niets!

Ene keer aan de gate heb ik dan met Fortis gebeld. Zij konden niet direct iets ongewoons zien maar zij hebben de gegevens niet in real time dus ze raadden me aan om naar Atos Worldline te bellen. Daar heb ik 8 min. aan de telefoon gehangen om terug bij de receptie te geraken met de boodschap dat ze me zouden terugbellen.

Twee uren later – en 55 euro telefoonkosten armer – nog steeds geen nieuws. Geen idee wat ik moet doen als de kaart onbruikbaar blijkt. Ik wist dat ik gelukkig mijn hotel ’s avonds kon betalen. Maar vanaf dan was het een driedaags pakket maar daarvoor had ik geen cash geld meer…

Een uur voor we het vliegtuig op moesten, kreeg ik dan bericht van Atos Worldline met de boodschap dat ik 3x een verkeerde pin had ingegeven… Snap dit nog steeds niet… en geloof er ook niets van… Maar bon, ik moest naar de bank bellen die me een nieuwe pincode zouden geven. OK, weer telefoontje richting België. Wat bleek?! Bij een VISA-kaart kunnen ze de pincode niet telefonisch doorgeven, je moet naar de bank komen om het aan de terminal te doen. Ja, hallo… moeilijk hoor!!! Nog een andere optie misschien? “Euh neen, sorry…” Wat ik al vermoedde, mijn enige optie was Western Union maar daar kende ik dus geen bal van. En bobonne-lief in het verre België zou al helemaal gek worden om het allemaal uit te zoeken dus dan maar eerst sms-en met zus om Wim te vragen hoe het in elkaar zat. Wim was boodschappen gaan doen dus moest nog even wachten maar ondertussen wachtte het vliegtuig niet dus de eerst volgende drie uren zou ik niet direct een oplossing hebben.

Na een heel turbulente vlucht – ja santé, dat vliegtuig ging nogal tekeer – eindelijk in Sandakan aangekomen. Twintig minuten richting resort. ‘Resort’ is een grote naam want het ligt tegen de jungle dus heel luxueus was het niet maar dat wist ik. Ik hoopte alleen dat ik internet zou hebben om met Gwendo en Wim te skypen. En ja, oef!!!!

Wim gaf me de tip mee om in het resort waar we gelukkig wel met VISA konden betalen, een groter bedrag te laten aanrekenen om zo even weer cash te hebben…. Als ze dit wilden doen… Indien ik kon betalen via handtekening moest het wel lukken!

Allez, duimen maar! Met een klei hartje richting de balie en ja hoor, ze wilden dit doen met 10% kosten. Veel, maar ik had het geld dringend nodig! Jammer genoeg maar voor max. 1000 MYR, da’s ong. 250 euro dus dat zou mijn reiskosten nog niet dekken maar tenminste wel voor de dagen hier in the middle of nowhere. En nu hopen dat dit bakske ook werkte… Blijkbaar moest ik ook hier mijn pin ingeven – maar dat werkt net niet – “let’s give it a try anyway”… En ja hoor, zelfs met de pin lukte het! Snap je daar nog iets van?! Zes ATM-machines en niets en nu opeens wel…

Bon, terug met zus geskypt en gezegd dat voorlopig alles OK was. Indien nodig zouden we het geld in Kuala Lumpur dan overmaken via Western Union. Laten we hopen dat het niet nodig is… In ieder geval, bedankt Gwendo en Wim voor de hulp! Zo heb ik eindelijk wat rust want het was een nogal stresserende dag! ;)

Nog even gekletst met zussie via Skype en dan bed in want het was ondertussen al behoorlijk laat. Nu kan ik eindelijk beginnen genieten van ons jungle-avontuur!

Morgen trekken we richting échte jungle van Borneo dus ik verwacht niet dat ik veel zal kunnen communiceren. Tot binnen enkele dagen!

Met een zeilboot rond de eilanden van Langkawi

Dag 27

Vandaag stond er een ‘Island Tour’ op het programma. Met de taxi werden we opgehaald en richting de haven gebracht. Op de kleine jacht zat er al een koppel te wachten en samen met het koppel in de taxi waren we met zessen. Amaai, als dat geen luxe was!

De hele dag konden we drinken wat we wilden - zelfs gin en vodka - , met als resultaat dat één van onze passagiers tegen het einde van de dag strontzat was! ;)

We konden gewoon vooraan op het dek liggen en kabbelend op het water genieten van de rust en het prachtig uitzicht. En Milan die zat geen minuut stil en ging overal op verkenning op de boot. Hij mocht zelfs een hele tijd het roer overnemen. Dat hij dat cool vond, moet ik niet zeggen zeker?!

We zagen er onderweg de ‘Pregnant Lady’, een bergketen in de vorm van een liggende, zwangere vrouw. En als we verder dobberden zagen we het ene eiland na het andere, allemaal jungle.

Na een tijdje liet Dola de netten uit en mochten we in de netten hangen. Wat verfrissend en wat een ervaring! Gewoon in open zee met een prachtig uitzicht. En Milan hing in de reddingsboei die achterop dobberde. Wat vond hij dit reuze… tot zijn hoed wegvloog! ;) zeilboot stoppen en even terugzwemmen om de hoed op te pikken. Probleem opgelost en we konden verder dobberen!

Ondertussen maakte Dola onze lunch klaar op de barbecue die aan de zijkant van de boot hing. Wat rook dit heerlijk toen we in de netten hingen.

Lunchtijd! Heerlijke barbecue (kip en gegrilde vis… mmmmm), Maleise lekkernijen en frisse salades. Echt, echt lekker!

Ondertussen was de zeilboot aangemeerd dichtbij een eiland en kajakte Milan met de Australische – toen nog niet zatte – passagier richting het eiland en ik nam de motorboot om m’n fototoestel droog te houden! ;)

Daar ondernamen we een kleine jungletocht. We hoopten wilde zwijnen te zien maar niets van dat. De tocht was niet zo spectaculair.

Terug op het strand ging Milan met Dola mee om de motorboot weer op te pikken en wat was hij blij als hij ook daar eens zelf mee mocht varen.

En dan was het tijd voor de terugreis. Wat kletsen met de dames van respectievelijk Australië en Zuid-Afrika, een beetje zonnebaden, wat fruit snoepen en vooral genieten!

Als we het enorm cruiseschip in zicht kregen, waren we bijna terug aan wal. Amaai, nogal indrukwekkend zo een cruiseschip van dichtbij. En natuurlijk wil Milan de volgende keer met zo’n schip op reis! :D Jammer dat ik vergeten spelen ben met de Lotto! ;)

We sloten de dag af aan het zwembad van ons resort. Ik lekker lui met een boek en Milan in het water… tot de zon onderging!

PS Ach ja, Langkawi heeft een betekenis. ‘Helang’ wil zeggen arend en ‘kawi’ betekent marmer. En inderdaad, je ziet er voortdurend arenden zweven e zeker tijdens onze boottrip. Prachtig! En toen we eergisteren met de ferry arriveerden, zagen we ook het boegbeeld van Langkawi, een stenen arend. En de grond is – hoe kan het ook anders - rijk aan marmer!

Sightseeing in Langkawi

Dag 26

Vandaag zijn we het eiland gaan verkennen met een privégids. Hij is de echtgenoot van de vrouw die hier naast Maria het resort leidt.

Met de auto reden we eerst richting de kabelbaan want ik wilde graag een zicht op de jungle vanop de ‘Skybridge’. Tegenvaller want daar het laagseizoen was, was de brug gesloten voor onderhoud. Dat moet natuurlijk ook gebeuren maar liefst niet net als ik daar ben! ;)

Dan maar met de kabelbaan naar boven om te genieten van het uitzicht vanop de platforms. Zeker even mooi, maar de skybridge was gewoon eens iets anders.

De rit op zich was al mooi en het laatste gedeelte best spannend want het ging serieus steil omhoog. Niets voor bobonne! ;)

Na een uurtje genieten van het uitzicht voor een heel kort ritje terug in de auto richting ‘Seven Wells’, een heel mooie waterval. Deze keer had ik wel mijn bikini aan en kon ik ook een zwempje doen. Heerlijk fris dat water! We kwamen er ook voor de eerste keer in aanraking met wilde apen. Geen eten en drinken laten staan want ze waren er in een handomdraai mee weg!

De volgende stop was ‘Tengkorak Beach’, een publiek strand, zo goed als verlaten. Heerlijk om te relaxen en vooral veel in het water te hangen.

We zetten de tour verder richting ‘Black Beach’. Eigenlijk niet zo een mooi strand omdat het zoals de naam zegt zwart gekleurd is als gevolg van bepaalde mineralen die de grond rijk is. Maar even kijken en een kiekje nemen. Zo hebben we al rood, wit en nu zwart zand gezien! ;)

Even terug de auto in en onderweg zoete watermeloen eten. Mmmm, dat smaakte! En voor de derde keer vandaag stopten we aan een strand, Tanjung Rhu Beach. Deze keer eentje met een schitterend uitzicht. Waw!!!!

De laatste plek waar onze gids ons mee naartoe nam, was wel heel bijzonder: ‘Ramadan Bazar’. Deze plek was eigenlijk een markt waar de lokale bevolking allerlei lekkers verkocht, elke avond gedurende de Ramadan-maand. Op die manier moeten ze ’s avonds na zonsondergang niet nog beginnen koken. We kozen er ook uit wat we die avond zouden eten. Heel veel lekkers om uit te kiezen en we gingen dan ook beladen met zakken terug naar het resort.

Met ons tweetjes aten we in alle rust ons lekkers op. En er was zelfs nog over voor morgen…

Lekker lui in Langkawi

Dag 25

Om 8.15u namen we de ferry richting Langkawi. Het was zo één van die speedboot-ferries en ik merkte al meteen dat mijn maag er niet tegen bestand was. Een Touristilleke bracht verlossing! We hadden plaatsen aan de zijkant toegewezen gekregen maar daar de boot niet vol zat, ben ik snel van plaats veranderd want had geen zin om me drie uren mottig te voelen.

Terwijl ik een tukje deed, heeft Milan naar ‘Johnny English’ zitten kijken. Een spionnenfilm met Mr. Bean, dat vond hij de max natuurlijk, ook al verstond hij er niets van want het was zonder klank en met Maleise ondertiteling! ;) Na 1,5u toonden ze een andere film en dat was met Engelse ondertiteling… echt grappig. Ik vermoed dat de vertaler de vertaal-tool van Google gebruikt had! ;)

In Langkawi werden we opgehaald door twee vriendelijke dames en reden dan gedurende een kwartiertje richting het midden van Langkawi. Het resort ligt tegen een berg omgeven van prachtige natuur en is opgetrokken uit enkele prachtige oude typische Maleise huisjes. Het onze is bijv. al bijna 90 jaar oud.

Wat een schitterend huisje kregen we toegewezen: Jasmine House. Een groot balkon, een zitruimte binnen, mooie slaapkamer en badkamer. En alles in een prachtig groen domein op 10 stappen van het zwembad.

Ondertussen was het al 12u en hadden we serieus honger want het ontbijt moest vanmorgen in een haastje gebeuren. De mensen – ondanks hun Ramadam – waren zo vriendelijk om ons een lunch te bereiden. En alles opgediend aan het zwembad. Wat een luxe!

Na de lunch was het tijd om te relaxen. Een zwembad voor ons alleen, meer moest dat niet zijn! ;) Ik heb direct de ligbedden uitgetest en goed bevonden…. Bijna de hele middag geslapen. ‘k Ging nochtans eens relaxen met een boek maar mijn ogen vielen gewoon toe… En Milan die heeft de hele middag in het zwembad gehangen. Hij was er met geen stokken uit te krijgen. Na een tijdje werd ik wakker van lawaai. De 2 kinderen van het Nederlandse koppel dat hier naar ik hoorde verbleef, waren erbij gekomen en met hun drieën hadden ze natuurlijk heel veel waterplezier!

Om 19u werden we verwacht op het diner dat Maria voorbereid had voor de Nederlandse familie op vraag van hen omdat het hun laatste dag was. En het heeft gesmaakt!

Milan zit nu naar de Kampioenen te kijken want er is een DVD-speler aangesloten in ons huisje. Dat hij dit plezant vindt, moet ik niet zeggen zeker?! En nu ga ik eerst wat lezen in mijn boek. Tot morgen!

Sightseeing in Penang

Dag 24

Vannacht ‘big party’ in Love Lane want de muziek klonk luid tot diep in de nacht. Ik was zelf al vroeg in bed gekropen want mijn pijp was na de intense bezoekjes in Siem Reap echt wel uit. Om 2.15u vond ‘ne plezante’ het fijn om als ne zot beneden op de deur te staan timmeren. Normaal moet je aanbellen als de poort – na middernacht – niet meer open is maar blijkbaar kreeg hij geen gehoor. Ik dacht dat hij de deur ging inslaan! ;) Als hij dan na 10 min. eindelijk binnen gelaten werd, stommelde hij met een hels lawaai naar boven. Je moet weten dat het een heel oud gebouw is met houten planken vloer… zeer interessant als je je voortbeweegt als een olifant! ;)

Maar bon, leven in de brouwerij was er vannacht zeker, gelukkig was het vanmorgen zonder wekker te doen. Om 7u was ik echter al op - want had het veel te warm – en vannacht dan weer te koud omdat de airco te fris stond… Milan heeft het getrokken tot na achten.

Na ontbijt van toast en confituur/Nutella gingen we op stap. Georgetown, de grootste wijk en een beetje de hoofdplaats in Penang, staat geregistreerd als Werelderfgoed. Het is een smeltkroes van verschillende culturen: Chinezen, Maleisiërs, Indiërs, Moslims,… Op die manier krijg je ook trekpleisters van verschillende culturen te zien.

Eerst even de geschiedenis van onze straat napluizen. ‘Love Lane’ is genoemd naar de mannen die hun maîtresses in deze straat onderbrachten. ;)

We wandelden eerst naar ‘Kapitan Keling Moskee’, de grootste historische moskee van Georgetown.

Dan ging het verder richting ‘Khoo Kongsi’, een tempel die behoorde tot de Chinese Khoo Kongski clan. Hier betaalden we entreegeld want de tempel werd in Tripadvisor hoog aangeschreven. Het was ook echt een prachtig exemplaar dat blijkbaar ook in 2000 een architectuurprijs heeft gewonnen.

Van daaruit wandelden we verder richting kust om eens te kuieren over de houten steigers van de Clan Jetties. Eenvoudige vissermanhuisjes op palen lagen langs de houten steigers. Het stonk er eigenlijk verschrikkelijk omdat het water tussen de huisjes blijkbaar ook fungeerde als dumpplaats voor afval. Brrr, ik zou daar niet in het water willen vallen! Een beetje meer richting de open zee lag er langs de steigers een tempel en een halfgezonken vissersboot. Daar bleven we in de verkoelende wind even op de steigers zitten en babbelden gezellig wat (over Milans verjaardagsfeestje… je moet weten dat hij in februari verjaart, kwestie van tijdig te plannen! ;)).

Vervolgens verder richting ‘Queen Victoria Memorial Clocktower’ waar we in een klein kantoortje ons ferryticket voor morgen ophaalden.

We vervolgden ons pad en gingen een kijkje nemen in ‘Fort Cornwallis’. Geen spectaculair fort maar de kanonnen, een gevangenis en wapenopslagplaats spraken bij Milan zeker tot de verbeelding.

Na ons bezoek speelde Milan even op de speeltuin in het aangrenzende park terwijl ik foto’s nam van ‘City Hall’ en ‘Town Hall’ (ik dacht dat dit allebei hetzelfde was?!)

Daar namen we dan ook één van de schitterende riksja’s om naar de volgende bestemming te gaan. Niet dat dit zo ver verwijderd was maar het is gewoon een must-do in Penang. Sommige riksja’s waren heel gewoon maar de meesten waren versierd met bloemen en hadden zelfs een parasol. We kozen een “bijna-carnavalsriksja” uit met parasol, bloemen, molentjes en luide muziek. De man was al ietsjes ouder maar hij had er alle plezier in! En wat lijkt me dat lastig zeg… Vandaar dat hij geen grammetje vet had zeker?! ;)

Hij zette ons af aan ‘Cheong Fatt Tze Mansion’ of ook wel ‘Blue Mansion’ genoemd. Een schitterend gebouw maar jammer genoeg kan je het binnen enkel bezoeken via geleid bezoek op bepaalde uren. Niet iets om met Milan te doen, vond ik. Niet zo erg, het zag er aan de buitenkant ook al schitterend uit.

In de namiddag namen we aan het busstation de bus richting een heel ander ‘district’ in Penang. Ik wou graag de ‘Penang Bridge’ zien. Pas in 1985 geopend en vormt met zijn 13,5 km de verbinding tussen het eiland en het vasteland.

Ik had even uitgedokterd dat de dichtste bushalte bij een groot shopping centrum gelegen was. Toen we daar uitstapten, wandelden we naar het water maar door het overtrokken weer niet echt een meevaller. De brug was maar wazig te zien. Nu ja, een idee konden we er ons wel van vormen.

Omdat de busrit niet voor niets geweest zou zijn, zijn we even binnen gegaan in het koopcentrum. Ja santé, zo’n complex! Vier verdiepingen met allerlei winkels. En massa’s gekende merken gewoon in een aparte winkel: Esprit, Guess, GAP, Converse,… Zo zagen we ook een winkel alleen met Crocs! We hebben maar een klein stukje gedaan want de verleiding zou anders te groot geweest zijn! ;-) Ik verzeker je, daar is Wijnegem of Waasland Shoppingcentrum niets tegen!

De busrit terug verliep iets minder vlot. Tegen we de juiste bus vasthadden om terug te keren was er zeker al een 20 min. voorbij. Toen eindelijk de juiste lijn, bleek dat je enkel kon betalen met gepast geld en dat had ik verre van. Mocht ik terug uitstappen om me daarbinnen in een keiduur restaurant een flesje water te kopen! Grrrrr! Met als gevolg weer wachten op de bus! ;) Maar gelukkig zijn we de Belgische normen gewoon en ondanks de beslommeringen toch nog sneller dan busverbindingen bij ons! ;)

Vanavond eens bij Pizza Hut binnen gesprongen. We bestelden enkele aperitiefhapjes en een hoofdgerecht. Het grappige is – heb ik al meermaals gemerkt – dat ze helemaal geen rekening houden met de volgorde van het brengen van de gerechten. Ik kreeg eerst mijn spaghetti, 5 min. later kwam het lookbrood eraan, weer wat later de kippenboutjes en ik denk zo’n 10 min. nadat ik mijn hoofdgerecht had gehad, kreeg Milan pas zijn pizza! ;)

Douche, kort relaxen op de kamer – Milan heeft zijn Playmobil en souvenirtjes uitgehaald – en dan oogjes toe want morgen is het weer vroeg op.

PS Voor diegenen die de afgelopen weken mijn blog hebben gevolgd, ik las daarnet dat het kleine – toen 3 dagen oude - baby-olifantje uit het ‘Elephant Nature Park’ in Chiang Mai gisteren overleden is. Ze hebben er alles aan gedaan om hem in leven te houden: veeartsen, personeel, vrijwilligers waren 24 op 24 in de weer om hem te verzorgen, het heeft niet mogen zijn… Zo triestig nieuws…

En dan Maleisië, het laatste land van onze Zuid-Oost Aziatische reis...

Dag 23

Vanmorgen om 5.30 op want onze internationale vlucht richting Kuala Lumpur ging al om half acht. Onze chauffeur van de laatste drie dagen bracht ons ook vandaag naar de luchthaven. Een heel vriendelijke man!

Tijdens onze vlucht zaten we naast een Cambodjaanse vrouw die voor de eerste keer met het vliegtuig op reis ging… voor de eerste keer buiten Cambodja. We babbelden even en ze bleek een directrice te zijn van een plaatselijke privé-lagere school. Vierentwintig jaar was ze!

De studie voor leerkracht duurt 2 jaar en voor directeur moet je enkele maanden een ‘seminarie’ volgen.

Ze werd op haar reis begeleid door haar Japanse lerares en de reis werd volledig betaald door een Japanse leerkracht ginder.

Onderwijs in Cambodja is altijd betalend, vandaar dat het ook zo moeilijk is om de Cambodjaanse kinderen naar school te krijgen. En in de internationale scholen zitten enkel rijkere Cambodjanen, bvb. kinderen van tandartsen ofzo en uiteraard buitenlanders. Tja en privéscholen niet anders dan bij ons hé, voor de rijkere klasse.

Maar blijkbaar zullen leerkrachten daar niet veel aan overhouden daar haar reisje gesponsord moet worden door de Japanse leerkrachten… Leuk voor haar dat ze die kans krijgt!

Vanuit Kuala Lumpur vlogen we richting ‘Pulau Pinang’, beter gekend als Penang. De vlucht duurde maar 40 min. en toen we Penang naderden, zagen we een heleboel heel hoge gebouwen, bijna wolkenkrabbers. Dit had ik niet verwacht!

In Cambodja reden ze rechts, hier is het weer, zoals in Thailand, links. Dit is altijd even wennen! We stopten met de taxi voor een erfgoedgebouw dat omgetoverd was tot guesthouse in het centrum van Georgetown, ook op de UNESCO werelderfgoedlijst.

De kamer is netjes en er is airco, de badkamer is gemeenschappelijk. Voor 2 dagen kunnen we daarmee leven! ;)

Even uitstippelen wat we morgen gaan doen want morgen gaan we op eigen houtje op pad. Voor de eerste keer tijdens onze drie weken, kregen we een gratis stadsplan om de stad te verkennen. Dat zal morgen handig zijn!

’s Avonds zijn we dan even verderop naar de eetkraampjes langs de straat geweest om eens Maleisische lekkernijen te proeven. Naar ’t schijnt hebben ze in Penang de beste eetkraampjes uit heel Maleisië. Het was durven… ik had geen flauw idee van wat ik ging eten maar er zat/stond keiveel volk. En geloof me het heeft écht gesmaakt. Ik mag zelfs zeggen naar mijn smaak het beste Zuid-Oost Aziatisch gerecht dat ik de afgelopen weken gegeten heb. En ’t kostte me 75 eurocent! ;)

Milan wou liever een boterham met Nutella J – die we nog uit Thailand hebben meegebracht – dus even om brood en dat hebben we dan hier in de hostel getoast. Ook hem heeft het gesmaakt dus iedereen tevreden!

En nu vroeg in bed want de dagen in Siem Reap waren eigenlijk héél vermoeiend, vond ik, maar aan mijn klein ventje merk je er niets van! ;)

PS Maleisië blijkt een moslimland te zijn dus daar zal ik dan als vrouw ook even rekening mee moeten houden maar tot zover geen onaangename ervaringen.

Het land lijkt op het eerste zicht beter “ontwikkeld” dan Cambodja. Ik heb al een heleboel westerse merken gespot.