Last day in Bubbles-paradise!

Dag 38

Het whiteboard in het restaurant vertelde ons dat er geen nesten of eieren ontdekt waren. Mijn nachtelijk opstaan had dus niet echt veel opgeleverd maar ik kon tenminste niet zeggen dat ik het niet geprobeerd had. Vannacht laatste kans…

Normaal gingen we deze ochtend op snorkeltour maar er stond een strakke wind dus het was te gevaarlijk. Misschien deze namiddag dan?

Ik wou toch eigenlijk eens weten welke vissen we al allemaal gezien hadden dus gingen we in de ‘dive shop’ even bladeren in de informatieve boeken over de vissen in de Maleisische Zee. Een clownvis kenden we allebei maar welke nog? We hebben er natuurlijk een heleboel gezien maar de meest opmerkelijke waren toch een naaldvis en papegaaivis.

De rest van de middag hebben we gevuld met een beetje lezen – boek 5 ;) – en Milan bouwde opnieuw een dam. Dat stroompje sprak hem duidelijk aan.

Na de lunch kwamen ze zeggen dat het weer veiliger was en om 14u werden we verwacht voor de snorkeltour. Zwemvesten aan en dan met de speedboot de zee op. We waren slechts met ons tweetjes.

Na een tiental minuutjes varen bereikten we onze snorkelspot. Daar mochten we een halfuur rond dobberen. Er waren ook nog andere boten aangemeerd maar we hadden geen moment het gevoel dat we niet alleen in de onderwaterwereld waren! ;)

Het koraal was er duidelijk mooier. Het leek echt een landschap met bergen en plateaus maar dan onder water. Eén van de eerste unieke vissen die we zagen was een pijlstaartrog! Waw!

Het halfuurtje leek snel om en ik was eigenlijk een beetje ontgoocheld… nu al?

Terug de boot op en tot mijn verbazing stopte hij op een andere plek. Ik zag al direct dat er geen koraal was dus ik vroeg me af wat we daar eigenlijk kwamen doen. Oké, het water was doorzichtig en ik wist dat ‘black tip reef shark’ liefst verbleef op zanderige zeebodem dus misschien kreeg Milan er deze keer ook eentje te zien.

Ik vroeg hoe lang we hier bleven en hij zei dat we mochten kiezen. Oké, we sprongen van de boot, hoofd in het water en niets te zien. De bootsman deed teken dat we aan de andere kant van de boot moesten zijn… oké, dan maar… en ja hoor, wat zagen we daar? Een reusachtige zeeschildpad! Milan zag onmiddellijk dat het een vrouwtje was! We hadden dit geleerd op de ‘turtle talk’. ;) Ik denk dat we zo’n kwartier boven het beest zijn blijven dobberen. Af en toe kwam ze eens boven water en dook dan weer onder. Het machtige was toen ze de laatste keer boven kwam en ik er slechts een halve meter van verwijderd was. Indien ik mijn arm uitgestrekt had, had ik ze kunnen aanraken! J Wawwww!

Terug de boot op voor snorkelspot 3. Het koraal was er helemaal anders. Veel lager maar ook absoluut mooi!

Van daaruit naar de laatste snorkelplek. Wat een luxe, eigen bootsman die ons van het ene snorkelpunt naar de andere bracht!

Het koraal trok ginds bij wijze van spreken op niets maar er waren massa vissen. Ik zag er weer de zwarte tip rifhaai en twee dubbel zo grote naaldvissen dan gisteren.

Wat had een onderwatercamera van pas gekomen. Ik wou er eentje huren maar ze bleken problemen te hebben met de batterijen… tja, daar ben je natuurlijk niets mee! Wel jammer want ik had tal van schitterende kiekjes kunnen maken.

Terug in het resort bleek dat we bijna 3 uren onderweg waren geweest. Amaai, wel de moeite! Ik ben de rest van de middag niet meer in het water geweest… genoeg water, koralen en vissen gezien! ;)

Naar gewoonte genoten we samen van een ijsje en bleven op het strand tot de avond viel.

Na het avondeten kwam Gareth tot bij ons. Hij herinnerde zich dat het onze laatste avond was en lachte “Fingers crossed”. Hij zei dat ze vannacht ‘hatchlings’ gingen vrij laten en als we wilden konden we dit bijwonen. Natuurlijk… Super!

Naar goede gewoonte hebben we ons dan nog even genesteld in een strandstoel om te genieten van de zoveelste sterrenhemel. Ik heb echt een vallende ster gezien die flitste door de sterrenhemel… helemaal zoals in de films… super!

En als ik erover nadenk, jongens, wat hebben we toch een geluk gehad met het weer!!!

Ondertussen waren de vrijwilligers weer begonnen aan hun patrouille en daar ik dit vorige nacht had meegemaakt, was Milan wat jaloers en wou hij dit ook eens doen. Dus samen gingen we nog eens langs het strand patrouilleren. We leerden ook lichtgevend plankton kennen. Supercool vond Milan het! Ja, je vingers geven gewoon licht als je het eraan smeert… ET, phone home! ;)

Valiezen maken en bed in want om 1u liep de wekker al weer af. Dat werd maar een uurtje slapen… Het was dan ook heel lastig om uit bed te komen toen de wekker ging. Ik ging naar het restaurant maar niemand te vinden van de ‘turtle watch’. Pfff, dan maar terug bed in, ik zou het wel proberen om 3u.

Toen ik even terug in mijn bed lag en probeerde in te slapen werd er op de deur geklopt. Eén van de vrijwilligers kwam zeggen dat ze de kleine schildpadjes nu naar zee zouden begeleiden en we mochten erbij zijn indien we wilden.

Ik maakte Milan wakker maar hij wou opeens toch niet ;) Opnieuw geprobeerd zijn slaapkoppie te overtuigen want ik wist dat hij er morgen boos om zou zijn… maar hij wou liever slapen. Oké, dus ging ik alleen richting de ‘hatchery’.

Even voor één van de vrijwilligers de uitleg deed wat we zeker moesten doen (superstil staan) en zeker niet mochten doen (rond lopen want je kon de schildpadjes vertrappelen) , kwam slaapkoppie van achter de hoek. Blijkbaar wou hij toch deel uitmaken van dit wonder! ;)

We trokken samen met een tiental andere gasten, vrijwilligers en personeelsleden naar de andere kant van het strand. Daar was een stuk strand glad gestreken tussen twee bamboepalen die neerlagen op het strand en op die manier een afgebakende zone vormden. Eén voor één werden 31 ‘hatchlings’ tussen de palen onder begeleiding van rode lampen richting de zee geleid. Superschattig om ze te zien voortbewegen! En stel je voor nog geen dag oud… sommigen trekken naar zee als ze maar één uur oud zijn…

Al een geluk dat ik mijn wekker had gezet of we hadden dit misschien ook gemist!

Tevreden terug naar bed. Voor de zekerheid toch nog eens de wekker gezet om 3.30u maar bleek dat er geen beweging niet meer was geweest op het strand. Neen, door mijn vaste slaap hebben we dat wonder jammer genoeg gemist! Ik hoop dat ik die nachtrust terug thuis kan vasthouden…

Met dit wonder hebben we onze 5-weekse vakantie in Zuid-Oost Azië in schoonheid afgesloten. Dit wordt de laatste blog want morgen (dag 39) vliegen we met AirAsia richting Kuala Lumpur. Een nachtje overnachten bij Concorde Inn International Airport want de dag erna gaat het met AirAsia terug naar Bangkok. En daar eindigt de vakantie echt want om 2u (dag 40) nemen we de nachtvlucht richting Qatar en zo naar Brussel.

Dus kortom: geen spannend leesvoer meer! ;)

Ik hoop dat jullie genoten hebben van ons avontuur. Voor mij is het altijd heel tof om te ontdekken dat het thuisfront meeleest. En voor de reismee-bloggers… ik hoop dat ik een inspiratiebron ben geweest! ;)

Tot de volgende reisblog…

Het leven zoals het is... Bubbles Dive Resort

Dag 37

Op weg naar het restaurant kwam ik weer één van de vrijwilligers tegen. Lachend zei ik: “I haven’t missed it again, I hope?” Tegen alle verwachtingen in antwoordde ze: “Yes, you did!” Ik dacht: “Hoe kan dat nu? Thuis word ik wakker van een vliegenscheet en hier slaap ik als een blok.“ Ze zei dat Gerrit zo hard had geklopt dat zelf de buren ervan konden wakker worden, dat hij na zijn ronde nog eens heeft geprobeerd maar helaas… Ik herinnerde me iets van kloppen in mijn droom dus het geklop is waarschijnlijk gewoon in mijn droom opgegaan… Zou je daar nu niet echt het sch*t van krijgen?! ;) Twee achtereenvolgende dagen, de kans was klein dat het nog zou gebeuren. We hadden nog twee kansen…

Na het ontbijt werden we om 10.30u door Bin opgewacht voor onze tweede duik. Tenue aan en weer het ondiepe water in om ons voor te bereiden op de tweede duik. Ik moest weer even wennen aan de ademhaling maar dit ging al vlotter dan gisteren en bij Milan was er niets van twijfel meer te bekennen.

Onderwater zagen we weer mooie kleurrijke vissen, prachtige reuze mossels met “mondjes”, een zeester en ook een heleboel clownvisjes. Deze keer moest ik niet bij hem inhaken – Milan had hij wel vast – en ik moest de twee bijhouden. Het is niet de bedoeling dat je je armen gebruikt maar hij had niet echt gezegd hoe je anders in het water links of rechts moest bijsturen dus voor mij waren mijn armen de enige manier. Ik vroeg het hem dan achteraf en hij zei dat je eigenlijk met je schouders moest “sturen”. Een ander moeilijk punt waar ik nooit bij stilgestaan heb, is dat je gemakkelijk terug naar boven steeg. Een verkeerde beweging en hup ik was weg! ;) Dan moest hij terug aan mij trekken om me weer op hun hoogte te krijgen! Maar het had wel wat om zelf het heft in handen te hebben.

Na een dik halfuur zat ook de tweede duik er op en hierbij ging het blijven want ik heb de veiligheidsmarge van niet duiken voor een vlucht redelijk ruim genomen. Better safe than sorry!

De rest van de middag bestond uit snorkelen, boekje lezen, zonnebaden, ijsje eten en afkoelen in het water. Milan hield het bij hangen op de matras, snorkelen, ijsje eten en een dam bouwen in een klein stroompje dat in de zee liep.

Ik heb tijdens mijn snorkeluurtje een ‘black tip reef shark’ gezien. Een kleine, ongevaarlijke haai maar het blijft iets hebben! ;)

Na het diner hebben Milan en ik het strand opgezocht om te genieten van de sterrenhemel. Ongelooflijk! Je kon gewoon de melkweg zien... En twee vallende sterren heb ik gezien!

Niet te laat lag ik die avond onder de wol want ik had omstreeks 1u mijn wekker gezet zodat ik even tot aan het restaurant kon lopen om de vrijwilligers te vragen of er iets op het strand gaande was. Indien dit het geval was, zou ik het deze keer niet gemist hebben! ;)

Ik kwam er toe en ze keken alle vier nogal raar op. Ik zei dat ik gewoon even kwam vragen of er beweging was op het strand. “Neen, nog niet maar we zullen je wel wakker maken!” Waarop iemand anders reageerde: “But they are the ones from room 7, we haven’t managed before to wake them up!” ;) Ze zeiden dat ze binnen een tiental minuutjes nog eens op patrouille gingen en ik stelde voor om te wachten.

Tien minuten later nodigden ze me uit om mee te gaan dus ik met vier vrijwilligers kuierend over het strand op ‘turle watch’! Maar geen succes…

Terug naar bed tot 3u en met mijn slaapkop weer gaan vragen of er al beweging was op het strand. Neen, niets! Oké, dat werd doorslapen tot ’s ochtends!

Aangezien als een zeeschildpad naar het strand komt dit zo’n 3 uren in beslag neemt, was de kans klein dat er nog veel ging gebeuren. En aangezien mijn nacht al 2 keren onderbroken was, hoopte ik - indien er wel een zeeschildpad te spotten viel - wel zou wakker worden. Let’s hope!

Duik- en schildpadavonturen in Bubbles Dive Resort

Dag 36

Wanneer ik ’s morgens in het restaurant kwam, liep ik één van de vrijwilligers van het schildpaddenproject tegen het lijf. Ik vroeg of er die nacht een schildpad was geweest en ze antwoordde tot mijn verbazing: “Ja, hoor!” Huh? Ik had me toch opgegeven voor de ‘turle wake-up’? Bleek dat Gerrit, die zich over het project ontfermde (diezelfde van de ‘turtle talk’), tevergeefs op ons deur had staan kloppen maar er kwam geen reactie… Ik zei dat ze de volgende nacht maar luider moesten kloppen dan! ;)

Na het ontbijt – typisch Engels ontbijt met eieren, spek, bonen in tomatensaus, hash browns, toast en fruit – konden we beginnen aan het laatste avontuur voor deze vakantie: een duikles!

Bin, onze Maleisische instructeur, gaf ons eerst uitgebreid uitleg over de apparatuur. Ik vertaalde alles mooi voor Milan want ook hij ging de duik wagen. Al was hij er niet zo zeker van want hij had eens gezien in ‘Sea Patrol’ dat er met de zuurstofflessen geknoeid was met de dood tot gevolg. Niet de moment om aan zoiets te denken, toch? ;)

Ene keer Bin begon over “you have to equalize your nose all the time” begon Milan helemaal te flippen. Hij wist in de verste verte niet wat hij ermee bedoelde. Ik deed het voor, legde uit dat het was zoals in het vliegtuig maar het zat zodanig in zijn hoofd dat hij dat niet kon. Hij heeft minstens al twintig vluchten in zijn leven ondernomen maar hij beweerde dat hij nog nooit de druk in zijn oren heeft moeten verminderen door op zijn neus te duwen of te slikken…

Bon, vooral niet panikeren, rustig aan, het zou wel duidelijk worden ene keer in het water.

We kregen een pak aan, kozen de maat van onze vinnen en kregen de vest met de zuurstoffles aan. Amaai, zo’n gewicht… ‘k viel ver voorover! ;)

We begonnen eerst in het ondiepe water want daar gingen we de verschillende vaardigheden die hij uitgelegd had overlopen. Alles OK tot de proef “equalize your nose” en weer paniek. We lagen eigenlijk gewoon in het water te dobberen zoals bij het snorkelen maar hij zei dat zijn oren pijn deden… hoe kon dat nu, we waren zelfs nog niet onder?! Bij ’t snorkelen ging dat toch ook? Er was geen zeggen aan, wenen, wenen, wenen… Ik heb toen de knoop doorgehakt en gezegd dat we ermee stopten. Bin zei dat we in de namiddag anders eens opnieuw konden proberen als er wat minder golven waren. Ik stemde toe maar zei ook dat hij dan maar één kans zou krijgen, anders zou ik het alleen doen. Ik wou hem niet forceren maar wou het mezelf ook niet ontzeggen.

Ondertussen was het lunchtijd. Ideaal om weer even op adem te komen… allez, Milan toch!

Na de lunch huurde ik twee snorkels zodat we hier voor ons resort wat konden snorkelen. Ik had Milan ook verzekerd dat ik met hem het “equalizen” zouden oefenen.

Het rif voor het resort was niet spectaculair mooi. Weer veel dood koraal maar dat kon ook niet anders daar er steeds boten op en af varen door het ondiepe water.

Om 16.30u was het dan tijd voor onze tweede poging. Ik had Milan – helemaal tegen alle opvoedingstips in ;) – een ijsje beloofd als hij rustig zou blijven. Als hij niet wou, moest hij niet maar hij zou het gewoon moeten zeggen. Bin zei ook dat we slechts één keer gingen proberen want misschien was hij gewoon nog te jong – het ene kind is het andere niet – en hij wou zeker niet dat Milan een degout opdeed van het duiken voor de rest van zijn leven.

In heel ons tenue weer het water in. Stap voor stap deed hij de oefeningen met ons en Milan deed het wonderwel prima. Eén van de oefeningen was om je masker te laten vollopen met water en dan weer watervrij te maken. Duidelijk dat ik het verkeerd had gedaan want ik kwam proestend boven, had de helft van de zee binnen gekregen! ;)

Al de proeven waren voorbij en Milan had niet gepanikeerd. Super! Ik was echt trots op hem en terwijl ik zei “Goed zo!”, gaf Bin hem een handdruk “Well done!”.

Nadien was het dan tijd voor het echte werk: niet meer boven water komen en enkel je beademingstoestel gebruiken. Het eerste moment voelde dit echt benauwend. Ik adem door mijn neus en adem nogal snel. Maar door je neus ademen zit er niet in en snel ademen ging ook niet. Ik had echt het gevoel dat ik te weinig lucht zou hebben en dit niets voor mij zou zijn… veel te benauwend! Ik vroeg dan aan Bin of het de bedoeling was om traag in en uit te ademen en ja hoor, dat was het. Even concentreren en ik voelde me kalmeren en vertrouwd geraken met het beademingsapparaat.

Even later gingen we duiken. Heel zelfstandig was het niet want door Milan zijn paniekerige aanval durfde Bin ons niet te veel verantwoordelijkheid geven waardoor we zelf het afdalen en stijgen niet moesten regelen. Hij nam dit allemaal voor zijn rekening. We moesten ook onze arm in hem haken zodat we hem zeker niet kwijt geraakten! ;)

Een halfuurtje zijn we onder water gebleven om vissen te spotten. En Nemo in de anemonen mocht zeker niet ontbreken! ;)

De druk op de oren was even wennen en inderdaad “equalizen” is een belangrijk onderdeel want dat moesten we voortdurend doen want soms deden mijn oren echt pijn. En we zijn nochtans maar tot 8m gegaan!

Toen we eruit kwamen zei Milan hoe leuk hij het vond en hij wou nog eens! ;) Ik stemde toe en we zouden een tweede duik voor de dag daarop inplannen. Bin raadde wel af om met de boot mee te gaan omdat Milan daar zeker nog niet aan toe was - en dat vermoedde ik wel want we hadden duidelijk nog niet alle ‘skills’ geleerd – maar we konden wel een extra duik doen in het tweede rif voor het resort.

Na onze duik was er nog tijd om wat te luieren met een boekje en Milan dobberde wat verder op zijn matras. Douche, diner en tijd voor bed. Hopelijk zou er vanavond weer een zeeschildpad het strand opzoeken om eieren te leggen. De kans was klein want het seizoen begon op zijn einde te lopen maar je weet maar nooit…

Pulau Perhentian Besar, here we come!

Dag 35

Weer vroeg uit de veren vanochtend want we reden met de minivan richting Pulau Perhentian Besar, ons eindbestemming. Het plan was om de rest van de vakantie op een tropisch eiland door te brengen. We hadden er allebei zin in!

Eén keerzijde: de rit duurde min. 5 uren! Had er een vliegtuig geweest, was ik niet in die auto gestapt! ;)

We werden ietsjes na 8u opgepikt en er zaten al wat toeristen op de bus. Na ons nog twee andere stops om mensen op de pikken en dan samen met een andere minivan op weg.

De weg was helemaal langs de binnenwegen, niets autosnelweg en het was serieus slalom rijden want we zaten nog steeds redelijk hoog. En die twee chauffeurs – dus van de andere minivan en de onze – reden als volleerde rally-piloten! OMG! “Hopelijk komen we heelhuids aan!” Eén van de twee meisjes van ons verblijf van 2 dagen geleden had ons al gewaarschuwd “They are F1-drivers” en ze hadden niet overdreven!

Heel de weg tekens doen naar elkaar, op de andere kant van de weg rijden om geen snelheid te moeten minderen om putten te ontwijken, bumperkleven en andere auto’s voorbij schieten.

We hadden beiden een Touristilleke genomen, we hebben wat geslapen en slechts 1x onderweg gestopt dus de tijd ging betrekkelijk vlug voorbij.

Op zo’n 17 km voor we aan de jetty van Kota Bharu waren, stopte hij nog even om de mensen die geld uit de bankautomaat nodig hadden de kans te geven dat te doen want blijkbaar kon je geen geld afhalen aan de jetty.

En even later besef je hoe je lot bezegeld is want we rijden verder langs die gewone wegen en zien even verder twee auto’s vertragen – eentje houdt zich wat links, de andere rechts omdat hij moest afslaan vermoedde ik – en wij bleven er achter. Hoorde ik van rechts ons een motor voorbij steken. Ik dacht nog “gaat die echt geen vaart minderen… wat doet die, die kan daar niet tussen?!?!” Ik denk dat die door ons busje niet gezien heeft wat er voor ons afspeelde want hij wou nog tussen die twee auto’s door slalommen, wat niet lukte want hij was breder of misschien zou ‘t gelukt zijn indien hij niet reed aan zo’n hoge snelheid maar hij raakte de rechter auto net links achteraan en we zagen hem over zijn stuur vliegen en voor die linker auto op de grond neerknallen. Afschuwelijk!

De reactie van onze chauffeur “You were driving too fast, man!” De bestuurder links kwam vlug uit zijn auto gelopen om te kijken maar hij bewoog niet… De chauffeur rechts, een oudere man naar wat ik kon uitmaken toen we voorbij reden, zat bijna onbeweeglijk achter zijn stuur. Onze chauffeur zei nog iets in ’t Maleis tegen de rechter chauffeur en reed dan door…

De motorrijder droeg enkel een eenvoudige helm, niet eens zo’n zware motorhelm terwijl hij met een racemachine reed. En voor de rest niets van beschermkledij…

Het is een raar gevoel want wij reden naar onze vakantiebestemming… en hadden we daar op dat moment niet geweest, had hij de twee wagens misschien wel gezien… maar misschien had hij het wel gezien en was het een inschattingsfout van hem… Ik heb me achteraf op het strand nog dikwijls afgevraagd of hij het gehaald heeft…

Ondertussen ging voor ons de vakantie verder en had ik toch even het gevoel dat onze chauffeur de voet van zijn racepedaal had gehaald.

Ja, we bereikten de jetty wel veilig. Een hele geruststelling!

Dan op zoek naar de ‘Bubbles Shop’ want elke venter daar zou je een bootticket verkopen. Mij hadden ze op het hart gedrukt dat ik naar de shop van ons resort moest gaan om daar het ticket op te halen.

De eerstvolgende venter die me aansprak heb ik naar ‘Bubbles’ gevraagd, dat ze me gelukkig aanwezen en daar werd onze naam dan op een lijst gezet.

Slechts 20 min. hebben we moeten wachten en dan konden we op weg. Met de speedboot zouden we zo’n 45 min. onderweg zijn. Amaai, de Aziaten houden van racen want de boot racete over de golven, tot groot jolijt van Milan. Er waren redelijk wat golven dus soms kwamen we met zo’n knal op de golven terecht dat ik het voelde kraken tot in mijn nek. En neen, zeg niet “oud worden”! ;)

Onderweg stopten we twee keer om mensen af te zetten en op één van die plaatsen zagen we een school op 20 m van het strand. “Mama, zouden die kinderen als het speeltijd is op het strand mogen?” ;) Ja, amaai, idyllisch plekje om school te lopen!

Dan was het ons beurt. De boot meerde aan tot aan de waterlijn en we moesten van een trapje het water in stappen… met onze bergschoenen aan notabene. Gelukkig was het water redelijk weg getrokken of er stond water in mijn schoenen! ;)

We konden nog even lunchen en dan naar de kamer. Vlug zwemgerief aan en richting strand!

Je kon er een heleboel spulletjes lenen en Milan dobberde al gauw met een matras op het water, terwijl ik me met een boek in de schaduw had genesteld. Al gauw heb ik m’n leesstoel ingeruild voor strandmat zodat ik een tukje kon doen. En Milan? Die was nog steeds met geen stokken uit het water te krijgen!

Omstreeks 18.30u terug naar de kamer om te douchen – in onze buitendouche! - en ons klaar te maken voor het avondeten in het strandrestaurant. Het eten was in buffetvorm. Het was niet spectaculair maar niet slecht ook.

Het is hier wel een resort maar de nadruk ligt hier echt wel op het duiken enzo en absoluut niet op de luxe. Je hebt hier alles wat je moet hebben maar heel basic.

Om 20.30u wilde ik gaan luisteren naar de ‘Turtle Talk’. Naast het duiken loopt hier een groot project, nl. het beschermen van de groene zeeschildpad.

We hadden geluk want we waren slechts met ons tweetjes en aan de hand van een powerpoint gaf de medewerker een heleboel uitleg over de zeeschildpadden en hun project. En aangezien het enkel wij twee waren , kon ik onmiddellijk vertalen voor Milan. Ideaal!

Het project: Deze groene zeeschildpadden komen hier ’s nachts hun eieren leggen en de medewerkers graven deze nestkamers uit en begraven deze weer in de ‘hatchery’, de plek waar de eieren beschermd worden, buiten bereik van de roofdieren (vogels, grote hagedissen).

Als gast hier kan je je kamernummer opgeven zodat ze - wanneer er een zeeschildpad naar het strand komt om eieren te leggen – je kunnen wakker maken zodat je dit natuurwonder van dichtbij kan volgen. Turtle Wake-up!

Als de eieren uitkomen, begeleiden ze de zeeschildpadden van nog geen uur oud terug naar zee.

Als toerist kan je ook deelnemen aan het “vrijlaten” maar binnen bepaalde regels natuurlijk want het welbevinden van de zeeschildpadden is prioritair. Eén van de belangrijkste regels is dat je geen licht mag gebruiken maar de medewerker die ons de uiteenzetting gaf, vertelde dat ze deze zomer zeer veel last hebben gehad met de toeristen omdat ze gewoon niet luisteren en dat daarom de informatie daarrond zo belangrijk is.

Zo worden er vanavond weer zeeschildpadjes vrij gelaten maar gebeurt dit in privésfeer omdat deze zeeschildpadjes eigenlijk gisteren al geboren waren maar prematuurtjes zijn en dus te zwak om gisteren al vrij gelaten te worden.

Tijdens de uiteenzetting stelde Milan me dikwijls vragen, die ik dan vertaalde of hij reageerde met ‘ohhh’, ‘oooohhhh’, … De medewerker zag dat we heel erg geboeid waren dus zei hij ons te volgen naar de ‘hatchery’. Hij moest de prematuurtjes eens opvolgen en daar waren ze dan: 10 allerschattigste, mini zeeschildpadden. “Ohhhhhh!”

Hij vreesde gisteren dat sommigen het misschien niet gingen halen maar hij bekeek ze allemaal zorgvuldig en ja hoor, pico-bello! En toen opeens zag hij iets bewegen onder het zand… tot zijn verbazing zat er nog eentje die pas geboren werd! Ik dacht dat het eentje was dat uit het zand gekropen kwam maar neen hoor… “You witnessed the birth of a green turtle!” En dat op onze eerste avond hier… als dat niet mooi is om af te sluiten?!

PS Terwijl ik hier aan het schrijven bent, valt de regen met bakken uit de hemel… niet normaal! Beslist één van de hardste regens die ik op onze vakantie gehoord heb… ‘k Ga stoppen met schrijven voor alle vieze beestjes hier binnen bij het licht komen schuilen! ;)

Een eigenaardige dag in Tanah Rata

Dag 34

Na een ontbijt van spek, een eitje en toast moesten we verhuizen naar ‘Gerards Place’, onze verblijfplaats voor de komende nacht want waar we gisteren verbleven was volgeboekt.

Het was gewoon in diezelfde straat, de bocht om… wat gemakkelijk!

We werden heel hartelijk verwelkomd door Jay. Ze wees ons het appartement aan en we konden ons bagage daar even achterlaten daar we om 8.45u vertrokken voor een tour.

Ik had de ‘Mossy Forest’-tour uitgekozen. Ene keer ik in Tanah Rata aangekomen was, had ik er al spijt van. Weer een jungle-tour… Was dat wel slim?

We waren de enige die deze jeeptour ondernamen dus het was weer een privétour. Super-de-luxe!

Een rit van 25 min. bracht ons te midden van de theeplantages. Ik had dit nog nooit gezien en ik stond versteld… wat een schitterend uitzicht te midden van die theevelden!

We mochten eerst een kwartiertje even rondlopen en naar hartenlust foto’s nemen en dan gaf onze gids uitleg over de thee. Hoe het gemaakt wordt, hoe de thee “geplukt” wordt en we zagen toevallig ook enkele arbeiders aan het werk. Ik dacht eerst dat ze thee aan het plukken waren maar daar dit semi-machinaal gebeurt, kwam ik te weten dat de arbeiders bezig waren onkruid te “wieden”. Elk ongewenst kruid moet van tussen de theestruiken. En ze doen dat met de hand… Wat een werk!

We stonden eigenlijk te midden van een theeplantage waarvan de eigenaar, een Schotse dame, de grootste omzetmarkt heeft in Maleisië en zelfs internationaal faam geniet. ‘Boh’-thee. Mij zegt het niet direct iets maar inderdaad, je komt het hier overal tegen!

Van daaruit reden we nog verder naar boven… wolken dreven bij wijze van spreken naast ons. Raar! Tenslotte hield de jeep halt op een hoogte van 2km boven de zeespiegel!

Dat was de reden van onze tour: ‘Mossy Forest’. Een bos op zo’n hoogte dat het eigen regen produceert.

De gids vroeg of we de makkelijke jungle-wandeling wilden of de moeilijke… Ik dacht als we Borneo in die verzengende hitte overleefd hebben, moest dat hier ook lukken! ;) A piece of cake!

Mossy Forest… Elke tak, elk twijgje was bedekt met mos. Het zag er spookachtig uit. Milan deed het denken aan de film ‘Ice Age 3’. Ik heb hem niet gezien maar hij zegt dat het bos daar ook zo is.

Neen, ik had geen spijt meer dat ik de tour toch heb laten doorgaan want dit bos was zoooo anders dan de andere jungles waar we tijdens onze vakantie al in gelopen hadden. En die theevelden waren prachtig!

We wandelden dan zo’n 400m verder waar er een uitzichttoren was. Van daarboven had je een uitzicht over de vallei maar de gids waarschuwde dat de kans klein was veel te zien want er waren te veel wolken. Toch maar proberen, trappen naar boven maar… weinig te zien! Inderdaad de wolken dreven lager dan waar wij stonden.

Uiteraard brachten we ook een bezoek aan de fabriek want bij ‘Boh’ doen ze alles zelf: plukken, verwerken en verpakken. We zagen uiteraard de machines en mochten er dan zo’n 45 min. rondlopen. We lazen even de infoborden en keken dan naar een informatieve film waar je het hele proces kon bekijken (van veld tot in je theekopje ;))

Tenslotte hebben we uiteraard ook een bezoekje gebracht aan de theewinkel, een leuk souvenirtje voor thuis.

We kregen nog de kans om naar een vlindertuin te gaan maar daar we dit in Australië al gedaan hadden en het ook voor Milan niet hoefde, liet ik dit aan ons voorbijgaan.

Ik liet de gids ons afzetten in het stadje want die financiële beslommeringen moesten nu maar voor eens en altijd van de baan zijn. Ik had Jay voor onze uitstap het probleem uitgelegd en zij zei naar een bepaalde bank te gaan daar zij ginds heel behulpzaam waren.

En inderdaad, ik deed heel het verhaal uit de doeken en ik mocht mee naar boven waar ze “manueel” gingen proberen geld af te halen. Je ging het je zeker niet riskeren iets te mispeuteren want er stond zowaar een bewaker met een geweer – ja écht een groot geweer, geen klein pistool – op 1m van ons om ons in ’t oog te houden. Om een lang verhaal kort te maken, het lukte niet.

Ze raadden me aan om het nog eens in een andere bank te proberen ook maar hetzelfde daar…

Oké, dit werd sms-en naar Gwendo want ’t werd hoogtijd dat Western Union in ’t spel kwam. Ze ging eerst nog even bellen naar de bank om te zien of de nieuwe pincode al was toegekomen maar dat kon pas om 9u – Belgische tijd – en dat was nog 1,5u wachten. Maar ondertussen was het al 13.30u bij ons en om 16.30u gingen de banken dicht.

We spraken af elkaar anderhalf uur later terug te sms-en. Even terug naar de kamer en daar het laatste brood opeten. Ik voelde me echt als een straatloper want durfde niets te eten kopen uit schrik dat ik anders mijn verblijf niet meer kon betalen want had nog net genoeg geld daarvoor… Pffff, wat hatelijk als je zo je vakantie moest spenderen!

Toen ik Gwendo terug hoorde, bleek de pincode nog steeds niet toegekomen dus ze gingen alles in gereedheid brengen voor Western Union. Ik kom daar in het postkantoor toe en krijg een formulier onder mijn neus geschoven dat ik helemaal moest invullen. Dan moest ik nog een kopie laten nemen van mijn paspoort. Gelukkig hadden ze een kopieerapparaat in een fotowinkel enkele stappen verder.

En dan begon heel het gedoe: ze moesten een bepaald nummer van de verzender hebben dat ik niet had en zolang dat ik dat niet had, konden ze me niet helpen. En ik wist in de verste verte niet waarover ze het hadden.

En alles moest via sms gebeuren want toen ik Gwendo probeerde bellen, viel de verbinding steeds weg. Jongens, wat een gedoe!

Ondertussen was het 15.50u en het lukte niet om via Spanje van de Belgische WU geld door te sturen. Help!!!! Al een geluk dat Wim via zijn kantoor in België het zaakje kon regelen… een kwartier voor sluitingstijd, om 16.15u kreeg ik de verlossende sms dat het geld was doorgestuurd. Oeffffff!

Het heeft dan nog tot 17u geduurd eer ik het geld eindelijk in handen had. Het duurde blijkbaar een eeuwigheid tegen het verwerkt was en ze hebben zeker met 5 rond die computer gestaan om het te regelen! ;) Maar ik had eindelijk weer geld… dankjewel, Gwendo en Wim! Jullie hebben m’n vakantie gered!

We hebben dit onmiddellijk gevierd en op de Ramadan-markt enkele lekkere dingen gekocht en hebben dan uiteraard een terrasje gedaan: Milan aardbeien (want is hier ook de aardbeienstreek) met ijs en slagroom en ik een warm appelgebak. Mmmm, lekker!

Terug op onze kamer was het dan tijd om te douche en te genieten van de avond. Maar voor we daaraan konden beginnen, moest Milan ons nog even buitensluiten uit de kamer. Daar stond ik dan in mijn onderbroek, T-shirt en enkel nog een handdoek. Heel interessant! ;)

Ik had Jay met haar zoon in het stadje zien lopen dus vreesde dat het nog even zou duren ik weer binnen geraakte maar gelukkig was schoonmama wel thuis en kon zij ons binnen laten! Oef!

Ze hadden hier Monopoly en is dat niet toevallig Milans lievelingsspel? Inderdaad! “Mama, gaan we Monopoly spelen?” Waarom niet?! Het heeft vier uren geduurd tot het spelletje uit was… pfff, ik heb Monopoly gespeeld voor het komende jaar! ;) Maar wonder boven wonder, ik heb eens gewonnen! Normaal win ik nooit, want het portie spelgeluk dat Milan heeft… niet normaal… Maar deze keer niet… en dat hij niet tegen zijn verlies kan, is ook vanavond weer gebleken! ;)

Ondertussen was het al na middernacht en morgen moesten we er weer vroeg uit om naar onze (bijna) eindbestemming te reizen.

Eerste kennismaking met Tanah Rata

Dag 33

Vanmorgen omstreeks 8u op weg naar het busstation voor onze busrit naar The Cameron Highlands.

Milans trolley heeft op één van de “sleurdagen” een deuk gehad waardoor de stang er niet meer volledig uit kan. Ik dacht met een ijzeren stokje ofzo het wel te kunnen verhelpen dus Milan nam het staafje van zijn DS. Maar niet gelukt… jammer want dat maakte het rijden er niet gemakkelijker op…

Na 10 min. arriveerden we in het busstation en ging ik boven ons ticket ophalen. Toen ik terug beneden kwam, zat Milan – die bij de bagage gebleven was – te wenen. “Wat is er?” vroeg ik. Snotter, snotter en toen kwam de aap uit de mouw: DS kwijt!

Ik ben dan de hele weg terug gelopen maar zonder resultaat… er zal iemand heel blij geweest zijn! Een Nintendo 3DS van 3 maanden oud… Beu!

Milan had dus blijkbaar de rits van zijn tasje niet dicht gedaan en het ding is eruit gevallen. Dat hij het niet voor zijn voeten heeft zien vallen, is me nu nog een raadsel maar het zal beslist een lesje geweest zijn… alleen jammer dat het zo’n dure les was! ;)

Maar blijven jammeren had geen zin want daarmee kwam hij ook niet terug.

De busrit duurde zo’n dikke 3 uren. Op de autosnelweg viel dat goed mee maar dan moesten we nog 40km langs smalle banen door een gebergte en dat was nogal slalom rijden. Niets voor mijn maag en zeker niet voor die van Milan… overgeven! Het was zijn dagje niet!

Daar aangekomen kreeg ik dan een smsje met de vraag wanneer we arriveerden. “We zijn er!” De kamer was nog niet klaar dus ze raadde me aan om eerst te gaan lunchen. OK, op zoek naar een brood en iets van beleg want dat leek me het meest veilige voor ons maag! ;)

Aan het busstation hebben we dan gepicknickt: brood met sneedjes smeltkaas… meer heb ik niet gevonden! ;)

Even Tanah Rata verkend – niet veel te zien – maar toch ontdekt dat er een Western Union was. Ik vrees dat deze wel goed van pas zal komen want mijn geld is bijna op. Echt beu! Dan heb je een VISA-kaart en kan je ze niet naar behoren gebruiken…

Tegen 14u weer een smsje dat de kamer klaar was en ze vroeg of ik een taxi ging nemen? Huh? Ik dacht dat ze ons gingen oppikken? Blijkbaar een misverstand. Ik kreeg dan een sms terug dat we maar moesten blijven waar we waren en dat ze ons ging komen ophalen. Bleek ze dan eerst aan het verkeerde busstation te staan want de plek waar wij stonden was van een privémaatschappij. Ja hallo, hoe moest ik dat nu weten?!

In de auto bleef ze er nog even over doordrammen en ik had niet echt een welkom gevoel!

Uiteindelijk was het heel dichtbij en hadden we vlot er naartoe kunnen stappen. We stopten voor een appartementsblok. De hele straat bestaat links en rechts uit dezelfde gebouwen. Het oogde mooi!

Valiezen naar boven sleuren – een handje toesteken zat er niet in – en werden we ontvangen in een mooi appartement. Het oogt eigenlijk zoals een appartement thuis, enkel kunnen de slaapkamers met een sleutel op slot.

Even relaxen dan om de beslommeringen van de ochtend van me af te zetten…

Het heeft bijna de hele middag geregend dus lekker op de kamer geluierd. Jammer genoeg geen internet om eens te skypen.

Om 19u werden we verwacht op het Chinees diner. Ja, best wel lekker!

We vierden eveneens de verjaardag van een Franse zesjarige tweeling. En hebben uiteraard “Lang zullen ze leven” gezongen. ’s Avonds dan een beetje geluierd in de supercomfortabele zetels in de living. Het is wel eens leuk om bij de Maleisiërs “thuis” te zijn.

Een voormiddag in Kuala Lumpur, een namiddag in Kuala Selangor

Dag 32

Vanmorgen voor de verandering eens geen wekker maar Milan die me wakker maakte om 7.30u. ;)

We kregen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld – nog eens pannenkoeken met banaan - en Indiaans brood. Dat laatste hadden we nog nooit geproefd maar smaakte echt lekker. Een heel dun krokant deeglaagje met rietsuiker, vermoed ik. Mmmm!!

In de late middag stond er een tour op het programma maar vanmorgen gingen we nog eens op eigen houtje op pad. Stappen, metro op en weer stappen tot we eindelijk ‘the Lake Gardens’ bereikt hadden. Hier hebben we eigenlijk gewoon even genoten van een stukje groen in deze metropool. Wat kuieren door het park, een ijsje eten en Milan kon zijn hartje ophalen op een leuke speeltuin. “Mama, da’s nog iets voor de kleutertjes als de nieuwe school er komt!” Haha, inderdaad!

Op de terugweg zijn we dan ook door Chinatown gewandeld. Dat moet je ook gewoon eens gezien hebben! Die kraampjes blijven een leuke bedoening!

Om 15.30u werden we dan opgepikt voor de ‘Fireflies tour’. Het plan was om met een boot op de Selangor-rivier te kijken naar de talrijke vuurvliegjes die je vindt in de bomen langs de oevers.

In de regen verlieten we Kuala Lumpur voor een taxirit van een dik 1,5u richting Kuala Selangor. Niet gedacht dat dit zover buiten de stad lag en het was nog eens ongelooflijk druk ook, vandaar de lange rit.

De eerste stop was ‘Bukit Melawati’ of Monkey Hill. Op deze berg kon je tientallen ‘Silver Leaf Monkeys’ voeren. Enkele straatventers verkochten er een soort sperziebonen die de aapjes gretig uit je handen kwamen trekken. Milan vond het geweldig!

Eén van de aapjes had een kleintje en dat was in tegenstelling tot mama die zwart was lichtbruin. Wat schattig zeg!

Na een halfuurtje reden we even verder richting een Chinees vissersdorp. Daar zouden we dan later de boot nemen en ook eten in één van de Chinese visrestaurants daar.

Even de sfeer van het dorp opsnuiven – het deed me sterk denken aan de Clan Jetties in Penang – en dan naar het restaurant. Vis eten, had ik echt wel zin in!

We bleken de enige blanken te zijn tussen al die Chinese toeristen. Een grappig zicht!

Op het menu stonden groenten met kip, een gefrituurde vis, gebakken rijst, gekruide scampi’s en krab. Ach ja en een Chinese thee… brrrr, niets voor mij! En voor Milan zeker niet! ;)

Het eten was zeker niet slecht maar van de krab had ik meer verwacht. We hebben in Australië eens zelf gevangen krab gegeten en die was 10 000 x lekkerder. Ik vond hem echt te droog. Eerlijk… ik had er meer van verwacht!

Na een uurtje mochten we dan de boot op. Wij weer als enige blanken tussen al die Chinezen. Die zullen ook niet goed begrepen hebben wat we daar kwamen doen waarschijnlijk! ;)

Met snelle vaart over de donkere rivier… tot we bij een donker stukje bleven dobberen. En toen kwamen ze tevoorschijn… honderden vuurvliegjes. Eerst zagen we er eentje, dan twee en hoe donkerder het werd, hoe meer we het zagen flikkeren. Het deed ons denken aan die flikkerende lichtjes in de kerstboom! ;)

Al bij al hebben we maar een halfuurtje naar het schouwspel gekeken. Wel jammer want we hadden er een heel eind voor gereden.

Op een uurtje stonden we terug in Kuala Lumpur. Het was een toffe uitstap maar nogal tijdrovend en aan de dure kant als je bekijkt dat we de vuurvliegjes al bij al een halfuur hebben gezien. Maar bon, dat kunnen we dan ook weer afvinken maar kan ik jammer genoeg niet met jullie delen want voor foto’s of film was het veel te donker…

Eerste kennismaking met Kuala Lumpur

Dag 31

Om 6.45u zaten we klaar voor ons ontbijt: toast, 2 zachtgekookte eitjes en een worstenbroodje. Ja, we konden er weer even tegen.

En wat zag ik plots? Een ‘Hornbill’ rustig op de top van een boom! Klik! Gelukt!

Even afscheid nemen van de anderen want die vertrokken pas om 8u richting Sandakan en daar onze vlucht vroeger was, moesten we op vervoer van buitenaf rekenen. Dat was eigenlijk het enige minpuntje want deze transfer kostte me dubbel zoveel dan wat Gert aanrekende. Ik had er geen idee van dat het 2u verwijderd lag van de “bewoonde wereld”, met name Sandakan.

De weg is over het algemeen geasfalteerd – wat niet zo was toen Gert hier 4 jaar geleden toegekomen is – maar er is één stuk dat nog grindweg was. OMG, na 10 min. heen en weer gaan op die weg waren Milan en ik kotsmisselijk. Het rijkelijk ontbijt dat we nog geen halfuur daarvoor gegeten had, kwam bijna terug naar boven.

Gelukkig waren we na 10 min. terug op de geasfalteerde weg om onze maag weer rust te gunnen. Alhoewel… de man reed met een jeep en ook al was de weg geasfalteerd, er waren heel wat hindernissen – kuilen, kuilen, kuilen – verminderde hij niet echt vaart en bleven we – hetzij iets minder – toch heen en weer gaan op de achterbank. Hopelijk vlogen onze valiezen niet uit de achterbak! ;) Milan had gelukkig even zijn ogen kunnen dichtdoen aangezien hij sowieso eerder gemakkelijk wagenziek wordt en zo waren de 2 uren vlotter om. Al een geluk dat hij eigenlijk zo snel reed want het was al 9.15u en ene keer we Sandakan naderden, werd het verkeer ook drukker en om 9.55u was het boarding time, we moesten nog inchecken en geen idee hoe ver de luchthaven nog was… En vijf minuten later een bord ‘Sandakan Airport’... we made it!

De vlucht was ondanks redelijk blauwe lucht, weer turbulent. Volgens de piloot daar we wind mee hadden… Bon, mijn maag kreeg duidelijk geen tijd om te rusten.

Zoals al elke vlucht landde het AirAsia-vliegtuig op tijd, de bagage werd op een mum van tijd afgehandeld en nog geen 20 min. later zaten we in onze vooraf gereserveerde taxi op weg naar het centrum van Kuala Lumpur.

De rit duurde een klein uurtje en het viel me onmiddellijk op dat de wegen er schitterend bij lagen. Ook sprongen de mooie wijken in ’t oog tot we het centrum naderden en de wolkenkrabbers als paddenstoelen uit de grond rezen. De Indiaanse man hield halt bij een steeg met allemaal gewone rijhuisjes… een hele eigenaardig zicht tussen al die andere wolkenkrabbers.

We werden hartelijk onthaald en kregen een mooie, ruime kamer toegewezen. De badkamer was blijkbaar gemeenschappelijk maar was voorzien van alle comfort en niet te vergeten, heel netjes!

Vlug even het thuisfront laten weten dat we heelhuids terug waren uit de jungle en dan naar beneden want wou geen tijd verliezen want was maar 1,5 dag in deze metropool.

De gastvrouw nam uitgebreid de tijd om uit te leggen waar alles was en we kregen een plattegrond mee en zelfs enkele gekopieerde, eenvoudigere versies.

Een andere dame stapte dan even met ons mee om ons de juiste richting uit te sturen.

Eerst kochten we een ticketje voor de monorail. Op die manier hadden we ook een blik over de stad. Best indrukwekkend en helemaal anders dan Bangkok!

We stapten twee haltes verder af en wandelden dan richting de Petronas Towers. Amaai, wat waren die hoog met hun 452m! Indrukwekkend!

Toen we een kijkje binnen namen viel mijn mond open… ‘Suria KLCC’, een heel winkelcentrum van 6 verdiepingen (kelder, gelijkvloers en vier hoog) met verschillende gangen dan nog wel… Je loopt er gewoon verloren. We hebben er enkel vlug een stuk pizza gekocht want we wilden graag nog naar de ‘Menara Kuala Lumur’ of KL Tower voor een zicht op de stad en dus ook op de Petronas Towers. Net ietsjes mooier dan aan de voet van de Petronas Towers te staan.

Omstreeks halfzes bereikten we de KL Tower en ik kocht voor mezelf een Basic kaartje om enkel naar het observatiedek te gaan en voor Milan een combo-ticket zodat hij in de Ferrariwinkel aan de voet van de toren even kon gaan “racen”.

En dan met de lift naar boven, zo’n 275m, we voelden beiden onze oren ploppen. De toren zelf is hoger – 421m - maar het observatiedek reikt uiteraard zo hoog niet. Je hebt er een 360°-uitzicht over Kuala Lumpur… schitterend!

We zijn er uiteindelijk blijven rondlopen tot 20u zoals we volop kon genieten van de verlichte metropool. Ik heb dit proberen fotograferen of filmen maar heb het geen enkele keer zo mooi op beeld gekregen. Jullie zullen het plaatje zelf moeten komen aanschouwen! ;)

Voor de terugrit hebben we een taxi genomen want de gastvrouw heeft duidelijk gezegd toch wel heel erg op te passen voor handtassen, camera’s, gsm’s,… Eigenlijk niets ongewoons voor zo’n grootstad. Maar dan leek me ’s avond in het donker lopen opeens niet meer zo’n goed idee! Achteraf in de taxi zagen we een heleboel bedrijvigheid op straat en mensen van heel veel verschillende nationaliteiten! Het leek me eigenlijk gewoon heel gezellig…