Dag 37

Op weg naar het restaurant kwam ik weer één van de vrijwilligers tegen. Lachend zei ik: “I haven’t missed it again, I hope?” Tegen alle verwachtingen in antwoordde ze: “Yes, you did!” Ik dacht: “Hoe kan dat nu? Thuis word ik wakker van een vliegenscheet en hier slaap ik als een blok.“ Ze zei dat Gerrit zo hard had geklopt dat zelf de buren ervan konden wakker worden, dat hij na zijn ronde nog eens heeft geprobeerd maar helaas… Ik herinnerde me iets van kloppen in mijn droom dus het geklop is waarschijnlijk gewoon in mijn droom opgegaan… Zou je daar nu niet echt het sch*t van krijgen?! ;) Twee achtereenvolgende dagen, de kans was klein dat het nog zou gebeuren. We hadden nog twee kansen…

Na het ontbijt werden we om 10.30u door Bin opgewacht voor onze tweede duik. Tenue aan en weer het ondiepe water in om ons voor te bereiden op de tweede duik. Ik moest weer even wennen aan de ademhaling maar dit ging al vlotter dan gisteren en bij Milan was er niets van twijfel meer te bekennen.

Onderwater zagen we weer mooie kleurrijke vissen, prachtige reuze mossels met “mondjes”, een zeester en ook een heleboel clownvisjes. Deze keer moest ik niet bij hem inhaken – Milan had hij wel vast – en ik moest de twee bijhouden. Het is niet de bedoeling dat je je armen gebruikt maar hij had niet echt gezegd hoe je anders in het water links of rechts moest bijsturen dus voor mij waren mijn armen de enige manier. Ik vroeg het hem dan achteraf en hij zei dat je eigenlijk met je schouders moest “sturen”. Een ander moeilijk punt waar ik nooit bij stilgestaan heb, is dat je gemakkelijk terug naar boven steeg. Een verkeerde beweging en hup ik was weg! ;) Dan moest hij terug aan mij trekken om me weer op hun hoogte te krijgen! Maar het had wel wat om zelf het heft in handen te hebben.

Na een dik halfuur zat ook de tweede duik er op en hierbij ging het blijven want ik heb de veiligheidsmarge van niet duiken voor een vlucht redelijk ruim genomen. Better safe than sorry!

De rest van de middag bestond uit snorkelen, boekje lezen, zonnebaden, ijsje eten en afkoelen in het water. Milan hield het bij hangen op de matras, snorkelen, ijsje eten en een dam bouwen in een klein stroompje dat in de zee liep.

Ik heb tijdens mijn snorkeluurtje een ‘black tip reef shark’ gezien. Een kleine, ongevaarlijke haai maar het blijft iets hebben! ;)

Na het diner hebben Milan en ik het strand opgezocht om te genieten van de sterrenhemel. Ongelooflijk! Je kon gewoon de melkweg zien... En twee vallende sterren heb ik gezien!

Niet te laat lag ik die avond onder de wol want ik had omstreeks 1u mijn wekker gezet zodat ik even tot aan het restaurant kon lopen om de vrijwilligers te vragen of er iets op het strand gaande was. Indien dit het geval was, zou ik het deze keer niet gemist hebben! ;)

Ik kwam er toe en ze keken alle vier nogal raar op. Ik zei dat ik gewoon even kwam vragen of er beweging was op het strand. “Neen, nog niet maar we zullen je wel wakker maken!” Waarop iemand anders reageerde: “But they are the ones from room 7, we haven’t managed before to wake them up!” ;) Ze zeiden dat ze binnen een tiental minuutjes nog eens op patrouille gingen en ik stelde voor om te wachten.

Tien minuten later nodigden ze me uit om mee te gaan dus ik met vier vrijwilligers kuierend over het strand op ‘turle watch’! Maar geen succes…

Terug naar bed tot 3u en met mijn slaapkop weer gaan vragen of er al beweging was op het strand. Neen, niets! Oké, dat werd doorslapen tot ’s ochtends!

Aangezien als een zeeschildpad naar het strand komt dit zo’n 3 uren in beslag neemt, was de kans klein dat er nog veel ging gebeuren. En aangezien mijn nacht al 2 keren onderbroken was, hoopte ik - indien er wel een zeeschildpad te spotten viel - wel zou wakker worden. Let’s hope!