Dag 36

Wanneer ik ’s morgens in het restaurant kwam, liep ik één van de vrijwilligers van het schildpaddenproject tegen het lijf. Ik vroeg of er die nacht een schildpad was geweest en ze antwoordde tot mijn verbazing: “Ja, hoor!” Huh? Ik had me toch opgegeven voor de ‘turle wake-up’? Bleek dat Gerrit, die zich over het project ontfermde (diezelfde van de ‘turtle talk’), tevergeefs op ons deur had staan kloppen maar er kwam geen reactie… Ik zei dat ze de volgende nacht maar luider moesten kloppen dan! ;)

Na het ontbijt – typisch Engels ontbijt met eieren, spek, bonen in tomatensaus, hash browns, toast en fruit – konden we beginnen aan het laatste avontuur voor deze vakantie: een duikles!

Bin, onze Maleisische instructeur, gaf ons eerst uitgebreid uitleg over de apparatuur. Ik vertaalde alles mooi voor Milan want ook hij ging de duik wagen. Al was hij er niet zo zeker van want hij had eens gezien in ‘Sea Patrol’ dat er met de zuurstofflessen geknoeid was met de dood tot gevolg. Niet de moment om aan zoiets te denken, toch? ;)

Ene keer Bin begon over “you have to equalize your nose all the time” begon Milan helemaal te flippen. Hij wist in de verste verte niet wat hij ermee bedoelde. Ik deed het voor, legde uit dat het was zoals in het vliegtuig maar het zat zodanig in zijn hoofd dat hij dat niet kon. Hij heeft minstens al twintig vluchten in zijn leven ondernomen maar hij beweerde dat hij nog nooit de druk in zijn oren heeft moeten verminderen door op zijn neus te duwen of te slikken…

Bon, vooral niet panikeren, rustig aan, het zou wel duidelijk worden ene keer in het water.

We kregen een pak aan, kozen de maat van onze vinnen en kregen de vest met de zuurstoffles aan. Amaai, zo’n gewicht… ‘k viel ver voorover! ;)

We begonnen eerst in het ondiepe water want daar gingen we de verschillende vaardigheden die hij uitgelegd had overlopen. Alles OK tot de proef “equalize your nose” en weer paniek. We lagen eigenlijk gewoon in het water te dobberen zoals bij het snorkelen maar hij zei dat zijn oren pijn deden… hoe kon dat nu, we waren zelfs nog niet onder?! Bij ’t snorkelen ging dat toch ook? Er was geen zeggen aan, wenen, wenen, wenen… Ik heb toen de knoop doorgehakt en gezegd dat we ermee stopten. Bin zei dat we in de namiddag anders eens opnieuw konden proberen als er wat minder golven waren. Ik stemde toe maar zei ook dat hij dan maar één kans zou krijgen, anders zou ik het alleen doen. Ik wou hem niet forceren maar wou het mezelf ook niet ontzeggen.

Ondertussen was het lunchtijd. Ideaal om weer even op adem te komen… allez, Milan toch!

Na de lunch huurde ik twee snorkels zodat we hier voor ons resort wat konden snorkelen. Ik had Milan ook verzekerd dat ik met hem het “equalizen” zouden oefenen.

Het rif voor het resort was niet spectaculair mooi. Weer veel dood koraal maar dat kon ook niet anders daar er steeds boten op en af varen door het ondiepe water.

Om 16.30u was het dan tijd voor onze tweede poging. Ik had Milan – helemaal tegen alle opvoedingstips in ;) – een ijsje beloofd als hij rustig zou blijven. Als hij niet wou, moest hij niet maar hij zou het gewoon moeten zeggen. Bin zei ook dat we slechts één keer gingen proberen want misschien was hij gewoon nog te jong – het ene kind is het andere niet – en hij wou zeker niet dat Milan een degout opdeed van het duiken voor de rest van zijn leven.

In heel ons tenue weer het water in. Stap voor stap deed hij de oefeningen met ons en Milan deed het wonderwel prima. Eén van de oefeningen was om je masker te laten vollopen met water en dan weer watervrij te maken. Duidelijk dat ik het verkeerd had gedaan want ik kwam proestend boven, had de helft van de zee binnen gekregen! ;)

Al de proeven waren voorbij en Milan had niet gepanikeerd. Super! Ik was echt trots op hem en terwijl ik zei “Goed zo!”, gaf Bin hem een handdruk “Well done!”.

Nadien was het dan tijd voor het echte werk: niet meer boven water komen en enkel je beademingstoestel gebruiken. Het eerste moment voelde dit echt benauwend. Ik adem door mijn neus en adem nogal snel. Maar door je neus ademen zit er niet in en snel ademen ging ook niet. Ik had echt het gevoel dat ik te weinig lucht zou hebben en dit niets voor mij zou zijn… veel te benauwend! Ik vroeg dan aan Bin of het de bedoeling was om traag in en uit te ademen en ja hoor, dat was het. Even concentreren en ik voelde me kalmeren en vertrouwd geraken met het beademingsapparaat.

Even later gingen we duiken. Heel zelfstandig was het niet want door Milan zijn paniekerige aanval durfde Bin ons niet te veel verantwoordelijkheid geven waardoor we zelf het afdalen en stijgen niet moesten regelen. Hij nam dit allemaal voor zijn rekening. We moesten ook onze arm in hem haken zodat we hem zeker niet kwijt geraakten! ;)

Een halfuurtje zijn we onder water gebleven om vissen te spotten. En Nemo in de anemonen mocht zeker niet ontbreken! ;)

De druk op de oren was even wennen en inderdaad “equalizen” is een belangrijk onderdeel want dat moesten we voortdurend doen want soms deden mijn oren echt pijn. En we zijn nochtans maar tot 8m gegaan!

Toen we eruit kwamen zei Milan hoe leuk hij het vond en hij wou nog eens! ;) Ik stemde toe en we zouden een tweede duik voor de dag daarop inplannen. Bin raadde wel af om met de boot mee te gaan omdat Milan daar zeker nog niet aan toe was - en dat vermoedde ik wel want we hadden duidelijk nog niet alle ‘skills’ geleerd – maar we konden wel een extra duik doen in het tweede rif voor het resort.

Na onze duik was er nog tijd om wat te luieren met een boekje en Milan dobberde wat verder op zijn matras. Douche, diner en tijd voor bed. Hopelijk zou er vanavond weer een zeeschildpad het strand opzoeken om eieren te leggen. De kans was klein want het seizoen begon op zijn einde te lopen maar je weet maar nooit…