Dag 35

Weer vroeg uit de veren vanochtend want we reden met de minivan richting Pulau Perhentian Besar, ons eindbestemming. Het plan was om de rest van de vakantie op een tropisch eiland door te brengen. We hadden er allebei zin in!

Eén keerzijde: de rit duurde min. 5 uren! Had er een vliegtuig geweest, was ik niet in die auto gestapt! ;)

We werden ietsjes na 8u opgepikt en er zaten al wat toeristen op de bus. Na ons nog twee andere stops om mensen op de pikken en dan samen met een andere minivan op weg.

De weg was helemaal langs de binnenwegen, niets autosnelweg en het was serieus slalom rijden want we zaten nog steeds redelijk hoog. En die twee chauffeurs – dus van de andere minivan en de onze – reden als volleerde rally-piloten! OMG! “Hopelijk komen we heelhuids aan!” Eén van de twee meisjes van ons verblijf van 2 dagen geleden had ons al gewaarschuwd “They are F1-drivers” en ze hadden niet overdreven!

Heel de weg tekens doen naar elkaar, op de andere kant van de weg rijden om geen snelheid te moeten minderen om putten te ontwijken, bumperkleven en andere auto’s voorbij schieten.

We hadden beiden een Touristilleke genomen, we hebben wat geslapen en slechts 1x onderweg gestopt dus de tijd ging betrekkelijk vlug voorbij.

Op zo’n 17 km voor we aan de jetty van Kota Bharu waren, stopte hij nog even om de mensen die geld uit de bankautomaat nodig hadden de kans te geven dat te doen want blijkbaar kon je geen geld afhalen aan de jetty.

En even later besef je hoe je lot bezegeld is want we rijden verder langs die gewone wegen en zien even verder twee auto’s vertragen – eentje houdt zich wat links, de andere rechts omdat hij moest afslaan vermoedde ik – en wij bleven er achter. Hoorde ik van rechts ons een motor voorbij steken. Ik dacht nog “gaat die echt geen vaart minderen… wat doet die, die kan daar niet tussen?!?!” Ik denk dat die door ons busje niet gezien heeft wat er voor ons afspeelde want hij wou nog tussen die twee auto’s door slalommen, wat niet lukte want hij was breder of misschien zou ‘t gelukt zijn indien hij niet reed aan zo’n hoge snelheid maar hij raakte de rechter auto net links achteraan en we zagen hem over zijn stuur vliegen en voor die linker auto op de grond neerknallen. Afschuwelijk!

De reactie van onze chauffeur “You were driving too fast, man!” De bestuurder links kwam vlug uit zijn auto gelopen om te kijken maar hij bewoog niet… De chauffeur rechts, een oudere man naar wat ik kon uitmaken toen we voorbij reden, zat bijna onbeweeglijk achter zijn stuur. Onze chauffeur zei nog iets in ’t Maleis tegen de rechter chauffeur en reed dan door…

De motorrijder droeg enkel een eenvoudige helm, niet eens zo’n zware motorhelm terwijl hij met een racemachine reed. En voor de rest niets van beschermkledij…

Het is een raar gevoel want wij reden naar onze vakantiebestemming… en hadden we daar op dat moment niet geweest, had hij de twee wagens misschien wel gezien… maar misschien had hij het wel gezien en was het een inschattingsfout van hem… Ik heb me achteraf op het strand nog dikwijls afgevraagd of hij het gehaald heeft…

Ondertussen ging voor ons de vakantie verder en had ik toch even het gevoel dat onze chauffeur de voet van zijn racepedaal had gehaald.

Ja, we bereikten de jetty wel veilig. Een hele geruststelling!

Dan op zoek naar de ‘Bubbles Shop’ want elke venter daar zou je een bootticket verkopen. Mij hadden ze op het hart gedrukt dat ik naar de shop van ons resort moest gaan om daar het ticket op te halen.

De eerstvolgende venter die me aansprak heb ik naar ‘Bubbles’ gevraagd, dat ze me gelukkig aanwezen en daar werd onze naam dan op een lijst gezet.

Slechts 20 min. hebben we moeten wachten en dan konden we op weg. Met de speedboot zouden we zo’n 45 min. onderweg zijn. Amaai, de Aziaten houden van racen want de boot racete over de golven, tot groot jolijt van Milan. Er waren redelijk wat golven dus soms kwamen we met zo’n knal op de golven terecht dat ik het voelde kraken tot in mijn nek. En neen, zeg niet “oud worden”! ;)

Onderweg stopten we twee keer om mensen af te zetten en op één van die plaatsen zagen we een school op 20 m van het strand. “Mama, zouden die kinderen als het speeltijd is op het strand mogen?” ;) Ja, amaai, idyllisch plekje om school te lopen!

Dan was het ons beurt. De boot meerde aan tot aan de waterlijn en we moesten van een trapje het water in stappen… met onze bergschoenen aan notabene. Gelukkig was het water redelijk weg getrokken of er stond water in mijn schoenen! ;)

We konden nog even lunchen en dan naar de kamer. Vlug zwemgerief aan en richting strand!

Je kon er een heleboel spulletjes lenen en Milan dobberde al gauw met een matras op het water, terwijl ik me met een boek in de schaduw had genesteld. Al gauw heb ik m’n leesstoel ingeruild voor strandmat zodat ik een tukje kon doen. En Milan? Die was nog steeds met geen stokken uit het water te krijgen!

Omstreeks 18.30u terug naar de kamer om te douchen – in onze buitendouche! - en ons klaar te maken voor het avondeten in het strandrestaurant. Het eten was in buffetvorm. Het was niet spectaculair maar niet slecht ook.

Het is hier wel een resort maar de nadruk ligt hier echt wel op het duiken enzo en absoluut niet op de luxe. Je hebt hier alles wat je moet hebben maar heel basic.

Om 20.30u wilde ik gaan luisteren naar de ‘Turtle Talk’. Naast het duiken loopt hier een groot project, nl. het beschermen van de groene zeeschildpad.

We hadden geluk want we waren slechts met ons tweetjes en aan de hand van een powerpoint gaf de medewerker een heleboel uitleg over de zeeschildpadden en hun project. En aangezien het enkel wij twee waren , kon ik onmiddellijk vertalen voor Milan. Ideaal!

Het project: Deze groene zeeschildpadden komen hier ’s nachts hun eieren leggen en de medewerkers graven deze nestkamers uit en begraven deze weer in de ‘hatchery’, de plek waar de eieren beschermd worden, buiten bereik van de roofdieren (vogels, grote hagedissen).

Als gast hier kan je je kamernummer opgeven zodat ze - wanneer er een zeeschildpad naar het strand komt om eieren te leggen – je kunnen wakker maken zodat je dit natuurwonder van dichtbij kan volgen. Turtle Wake-up!

Als de eieren uitkomen, begeleiden ze de zeeschildpadden van nog geen uur oud terug naar zee.

Als toerist kan je ook deelnemen aan het “vrijlaten” maar binnen bepaalde regels natuurlijk want het welbevinden van de zeeschildpadden is prioritair. Eén van de belangrijkste regels is dat je geen licht mag gebruiken maar de medewerker die ons de uiteenzetting gaf, vertelde dat ze deze zomer zeer veel last hebben gehad met de toeristen omdat ze gewoon niet luisteren en dat daarom de informatie daarrond zo belangrijk is.

Zo worden er vanavond weer zeeschildpadjes vrij gelaten maar gebeurt dit in privésfeer omdat deze zeeschildpadjes eigenlijk gisteren al geboren waren maar prematuurtjes zijn en dus te zwak om gisteren al vrij gelaten te worden.

Tijdens de uiteenzetting stelde Milan me dikwijls vragen, die ik dan vertaalde of hij reageerde met ‘ohhh’, ‘oooohhhh’, … De medewerker zag dat we heel erg geboeid waren dus zei hij ons te volgen naar de ‘hatchery’. Hij moest de prematuurtjes eens opvolgen en daar waren ze dan: 10 allerschattigste, mini zeeschildpadden. “Ohhhhhh!”

Hij vreesde gisteren dat sommigen het misschien niet gingen halen maar hij bekeek ze allemaal zorgvuldig en ja hoor, pico-bello! En toen opeens zag hij iets bewegen onder het zand… tot zijn verbazing zat er nog eentje die pas geboren werd! Ik dacht dat het eentje was dat uit het zand gekropen kwam maar neen hoor… “You witnessed the birth of a green turtle!” En dat op onze eerste avond hier… als dat niet mooi is om af te sluiten?!

PS Terwijl ik hier aan het schrijven bent, valt de regen met bakken uit de hemel… niet normaal! Beslist één van de hardste regens die ik op onze vakantie gehoord heb… ‘k Ga stoppen met schrijven voor alle vieze beestjes hier binnen bij het licht komen schuilen! ;)