Dag 34

Na een ontbijt van spek, een eitje en toast moesten we verhuizen naar ‘Gerards Place’, onze verblijfplaats voor de komende nacht want waar we gisteren verbleven was volgeboekt.

Het was gewoon in diezelfde straat, de bocht om… wat gemakkelijk!

We werden heel hartelijk verwelkomd door Jay. Ze wees ons het appartement aan en we konden ons bagage daar even achterlaten daar we om 8.45u vertrokken voor een tour.

Ik had de ‘Mossy Forest’-tour uitgekozen. Ene keer ik in Tanah Rata aangekomen was, had ik er al spijt van. Weer een jungle-tour… Was dat wel slim?

We waren de enige die deze jeeptour ondernamen dus het was weer een privétour. Super-de-luxe!

Een rit van 25 min. bracht ons te midden van de theeplantages. Ik had dit nog nooit gezien en ik stond versteld… wat een schitterend uitzicht te midden van die theevelden!

We mochten eerst een kwartiertje even rondlopen en naar hartenlust foto’s nemen en dan gaf onze gids uitleg over de thee. Hoe het gemaakt wordt, hoe de thee “geplukt” wordt en we zagen toevallig ook enkele arbeiders aan het werk. Ik dacht eerst dat ze thee aan het plukken waren maar daar dit semi-machinaal gebeurt, kwam ik te weten dat de arbeiders bezig waren onkruid te “wieden”. Elk ongewenst kruid moet van tussen de theestruiken. En ze doen dat met de hand… Wat een werk!

We stonden eigenlijk te midden van een theeplantage waarvan de eigenaar, een Schotse dame, de grootste omzetmarkt heeft in Maleisië en zelfs internationaal faam geniet. ‘Boh’-thee. Mij zegt het niet direct iets maar inderdaad, je komt het hier overal tegen!

Van daaruit reden we nog verder naar boven… wolken dreven bij wijze van spreken naast ons. Raar! Tenslotte hield de jeep halt op een hoogte van 2km boven de zeespiegel!

Dat was de reden van onze tour: ‘Mossy Forest’. Een bos op zo’n hoogte dat het eigen regen produceert.

De gids vroeg of we de makkelijke jungle-wandeling wilden of de moeilijke… Ik dacht als we Borneo in die verzengende hitte overleefd hebben, moest dat hier ook lukken! ;) A piece of cake!

Mossy Forest… Elke tak, elk twijgje was bedekt met mos. Het zag er spookachtig uit. Milan deed het denken aan de film ‘Ice Age 3’. Ik heb hem niet gezien maar hij zegt dat het bos daar ook zo is.

Neen, ik had geen spijt meer dat ik de tour toch heb laten doorgaan want dit bos was zoooo anders dan de andere jungles waar we tijdens onze vakantie al in gelopen hadden. En die theevelden waren prachtig!

We wandelden dan zo’n 400m verder waar er een uitzichttoren was. Van daarboven had je een uitzicht over de vallei maar de gids waarschuwde dat de kans klein was veel te zien want er waren te veel wolken. Toch maar proberen, trappen naar boven maar… weinig te zien! Inderdaad de wolken dreven lager dan waar wij stonden.

Uiteraard brachten we ook een bezoek aan de fabriek want bij ‘Boh’ doen ze alles zelf: plukken, verwerken en verpakken. We zagen uiteraard de machines en mochten er dan zo’n 45 min. rondlopen. We lazen even de infoborden en keken dan naar een informatieve film waar je het hele proces kon bekijken (van veld tot in je theekopje ;))

Tenslotte hebben we uiteraard ook een bezoekje gebracht aan de theewinkel, een leuk souvenirtje voor thuis.

We kregen nog de kans om naar een vlindertuin te gaan maar daar we dit in Australië al gedaan hadden en het ook voor Milan niet hoefde, liet ik dit aan ons voorbijgaan.

Ik liet de gids ons afzetten in het stadje want die financiële beslommeringen moesten nu maar voor eens en altijd van de baan zijn. Ik had Jay voor onze uitstap het probleem uitgelegd en zij zei naar een bepaalde bank te gaan daar zij ginds heel behulpzaam waren.

En inderdaad, ik deed heel het verhaal uit de doeken en ik mocht mee naar boven waar ze “manueel” gingen proberen geld af te halen. Je ging het je zeker niet riskeren iets te mispeuteren want er stond zowaar een bewaker met een geweer – ja écht een groot geweer, geen klein pistool – op 1m van ons om ons in ’t oog te houden. Om een lang verhaal kort te maken, het lukte niet.

Ze raadden me aan om het nog eens in een andere bank te proberen ook maar hetzelfde daar…

Oké, dit werd sms-en naar Gwendo want ’t werd hoogtijd dat Western Union in ’t spel kwam. Ze ging eerst nog even bellen naar de bank om te zien of de nieuwe pincode al was toegekomen maar dat kon pas om 9u – Belgische tijd – en dat was nog 1,5u wachten. Maar ondertussen was het al 13.30u bij ons en om 16.30u gingen de banken dicht.

We spraken af elkaar anderhalf uur later terug te sms-en. Even terug naar de kamer en daar het laatste brood opeten. Ik voelde me echt als een straatloper want durfde niets te eten kopen uit schrik dat ik anders mijn verblijf niet meer kon betalen want had nog net genoeg geld daarvoor… Pffff, wat hatelijk als je zo je vakantie moest spenderen!

Toen ik Gwendo terug hoorde, bleek de pincode nog steeds niet toegekomen dus ze gingen alles in gereedheid brengen voor Western Union. Ik kom daar in het postkantoor toe en krijg een formulier onder mijn neus geschoven dat ik helemaal moest invullen. Dan moest ik nog een kopie laten nemen van mijn paspoort. Gelukkig hadden ze een kopieerapparaat in een fotowinkel enkele stappen verder.

En dan begon heel het gedoe: ze moesten een bepaald nummer van de verzender hebben dat ik niet had en zolang dat ik dat niet had, konden ze me niet helpen. En ik wist in de verste verte niet waarover ze het hadden.

En alles moest via sms gebeuren want toen ik Gwendo probeerde bellen, viel de verbinding steeds weg. Jongens, wat een gedoe!

Ondertussen was het 15.50u en het lukte niet om via Spanje van de Belgische WU geld door te sturen. Help!!!! Al een geluk dat Wim via zijn kantoor in België het zaakje kon regelen… een kwartier voor sluitingstijd, om 16.15u kreeg ik de verlossende sms dat het geld was doorgestuurd. Oeffffff!

Het heeft dan nog tot 17u geduurd eer ik het geld eindelijk in handen had. Het duurde blijkbaar een eeuwigheid tegen het verwerkt was en ze hebben zeker met 5 rond die computer gestaan om het te regelen! ;) Maar ik had eindelijk weer geld… dankjewel, Gwendo en Wim! Jullie hebben m’n vakantie gered!

We hebben dit onmiddellijk gevierd en op de Ramadan-markt enkele lekkere dingen gekocht en hebben dan uiteraard een terrasje gedaan: Milan aardbeien (want is hier ook de aardbeienstreek) met ijs en slagroom en ik een warm appelgebak. Mmmm, lekker!

Terug op onze kamer was het dan tijd om te douche en te genieten van de avond. Maar voor we daaraan konden beginnen, moest Milan ons nog even buitensluiten uit de kamer. Daar stond ik dan in mijn onderbroek, T-shirt en enkel nog een handdoek. Heel interessant! ;)

Ik had Jay met haar zoon in het stadje zien lopen dus vreesde dat het nog even zou duren ik weer binnen geraakte maar gelukkig was schoonmama wel thuis en kon zij ons binnen laten! Oef!

Ze hadden hier Monopoly en is dat niet toevallig Milans lievelingsspel? Inderdaad! “Mama, gaan we Monopoly spelen?” Waarom niet?! Het heeft vier uren geduurd tot het spelletje uit was… pfff, ik heb Monopoly gespeeld voor het komende jaar! ;) Maar wonder boven wonder, ik heb eens gewonnen! Normaal win ik nooit, want het portie spelgeluk dat Milan heeft… niet normaal… Maar deze keer niet… en dat hij niet tegen zijn verlies kan, is ook vanavond weer gebleken! ;)

Ondertussen was het al na middernacht en morgen moesten we er weer vroeg uit om naar onze (bijna) eindbestemming te reizen.