Dag 33

Vanmorgen omstreeks 8u op weg naar het busstation voor onze busrit naar The Cameron Highlands.

Milans trolley heeft op één van de “sleurdagen” een deuk gehad waardoor de stang er niet meer volledig uit kan. Ik dacht met een ijzeren stokje ofzo het wel te kunnen verhelpen dus Milan nam het staafje van zijn DS. Maar niet gelukt… jammer want dat maakte het rijden er niet gemakkelijker op…

Na 10 min. arriveerden we in het busstation en ging ik boven ons ticket ophalen. Toen ik terug beneden kwam, zat Milan – die bij de bagage gebleven was – te wenen. “Wat is er?” vroeg ik. Snotter, snotter en toen kwam de aap uit de mouw: DS kwijt!

Ik ben dan de hele weg terug gelopen maar zonder resultaat… er zal iemand heel blij geweest zijn! Een Nintendo 3DS van 3 maanden oud… Beu!

Milan had dus blijkbaar de rits van zijn tasje niet dicht gedaan en het ding is eruit gevallen. Dat hij het niet voor zijn voeten heeft zien vallen, is me nu nog een raadsel maar het zal beslist een lesje geweest zijn… alleen jammer dat het zo’n dure les was! ;)

Maar blijven jammeren had geen zin want daarmee kwam hij ook niet terug.

De busrit duurde zo’n dikke 3 uren. Op de autosnelweg viel dat goed mee maar dan moesten we nog 40km langs smalle banen door een gebergte en dat was nogal slalom rijden. Niets voor mijn maag en zeker niet voor die van Milan… overgeven! Het was zijn dagje niet!

Daar aangekomen kreeg ik dan een smsje met de vraag wanneer we arriveerden. “We zijn er!” De kamer was nog niet klaar dus ze raadde me aan om eerst te gaan lunchen. OK, op zoek naar een brood en iets van beleg want dat leek me het meest veilige voor ons maag! ;)

Aan het busstation hebben we dan gepicknickt: brood met sneedjes smeltkaas… meer heb ik niet gevonden! ;)

Even Tanah Rata verkend – niet veel te zien – maar toch ontdekt dat er een Western Union was. Ik vrees dat deze wel goed van pas zal komen want mijn geld is bijna op. Echt beu! Dan heb je een VISA-kaart en kan je ze niet naar behoren gebruiken…

Tegen 14u weer een smsje dat de kamer klaar was en ze vroeg of ik een taxi ging nemen? Huh? Ik dacht dat ze ons gingen oppikken? Blijkbaar een misverstand. Ik kreeg dan een sms terug dat we maar moesten blijven waar we waren en dat ze ons ging komen ophalen. Bleek ze dan eerst aan het verkeerde busstation te staan want de plek waar wij stonden was van een privémaatschappij. Ja hallo, hoe moest ik dat nu weten?!

In de auto bleef ze er nog even over doordrammen en ik had niet echt een welkom gevoel!

Uiteindelijk was het heel dichtbij en hadden we vlot er naartoe kunnen stappen. We stopten voor een appartementsblok. De hele straat bestaat links en rechts uit dezelfde gebouwen. Het oogde mooi!

Valiezen naar boven sleuren – een handje toesteken zat er niet in – en werden we ontvangen in een mooi appartement. Het oogt eigenlijk zoals een appartement thuis, enkel kunnen de slaapkamers met een sleutel op slot.

Even relaxen dan om de beslommeringen van de ochtend van me af te zetten…

Het heeft bijna de hele middag geregend dus lekker op de kamer geluierd. Jammer genoeg geen internet om eens te skypen.

Om 19u werden we verwacht op het Chinees diner. Ja, best wel lekker!

We vierden eveneens de verjaardag van een Franse zesjarige tweeling. En hebben uiteraard “Lang zullen ze leven” gezongen. ’s Avonds dan een beetje geluierd in de supercomfortabele zetels in de living. Het is wel eens leuk om bij de Maleisiërs “thuis” te zijn.