Dag 31

Om 6.45u zaten we klaar voor ons ontbijt: toast, 2 zachtgekookte eitjes en een worstenbroodje. Ja, we konden er weer even tegen.

En wat zag ik plots? Een ‘Hornbill’ rustig op de top van een boom! Klik! Gelukt!

Even afscheid nemen van de anderen want die vertrokken pas om 8u richting Sandakan en daar onze vlucht vroeger was, moesten we op vervoer van buitenaf rekenen. Dat was eigenlijk het enige minpuntje want deze transfer kostte me dubbel zoveel dan wat Gert aanrekende. Ik had er geen idee van dat het 2u verwijderd lag van de “bewoonde wereld”, met name Sandakan.

De weg is over het algemeen geasfalteerd – wat niet zo was toen Gert hier 4 jaar geleden toegekomen is – maar er is één stuk dat nog grindweg was. OMG, na 10 min. heen en weer gaan op die weg waren Milan en ik kotsmisselijk. Het rijkelijk ontbijt dat we nog geen halfuur daarvoor gegeten had, kwam bijna terug naar boven.

Gelukkig waren we na 10 min. terug op de geasfalteerde weg om onze maag weer rust te gunnen. Alhoewel… de man reed met een jeep en ook al was de weg geasfalteerd, er waren heel wat hindernissen – kuilen, kuilen, kuilen – verminderde hij niet echt vaart en bleven we – hetzij iets minder – toch heen en weer gaan op de achterbank. Hopelijk vlogen onze valiezen niet uit de achterbak! ;) Milan had gelukkig even zijn ogen kunnen dichtdoen aangezien hij sowieso eerder gemakkelijk wagenziek wordt en zo waren de 2 uren vlotter om. Al een geluk dat hij eigenlijk zo snel reed want het was al 9.15u en ene keer we Sandakan naderden, werd het verkeer ook drukker en om 9.55u was het boarding time, we moesten nog inchecken en geen idee hoe ver de luchthaven nog was… En vijf minuten later een bord ‘Sandakan Airport’... we made it!

De vlucht was ondanks redelijk blauwe lucht, weer turbulent. Volgens de piloot daar we wind mee hadden… Bon, mijn maag kreeg duidelijk geen tijd om te rusten.

Zoals al elke vlucht landde het AirAsia-vliegtuig op tijd, de bagage werd op een mum van tijd afgehandeld en nog geen 20 min. later zaten we in onze vooraf gereserveerde taxi op weg naar het centrum van Kuala Lumpur.

De rit duurde een klein uurtje en het viel me onmiddellijk op dat de wegen er schitterend bij lagen. Ook sprongen de mooie wijken in ’t oog tot we het centrum naderden en de wolkenkrabbers als paddenstoelen uit de grond rezen. De Indiaanse man hield halt bij een steeg met allemaal gewone rijhuisjes… een hele eigenaardig zicht tussen al die andere wolkenkrabbers.

We werden hartelijk onthaald en kregen een mooie, ruime kamer toegewezen. De badkamer was blijkbaar gemeenschappelijk maar was voorzien van alle comfort en niet te vergeten, heel netjes!

Vlug even het thuisfront laten weten dat we heelhuids terug waren uit de jungle en dan naar beneden want wou geen tijd verliezen want was maar 1,5 dag in deze metropool.

De gastvrouw nam uitgebreid de tijd om uit te leggen waar alles was en we kregen een plattegrond mee en zelfs enkele gekopieerde, eenvoudigere versies.

Een andere dame stapte dan even met ons mee om ons de juiste richting uit te sturen.

Eerst kochten we een ticketje voor de monorail. Op die manier hadden we ook een blik over de stad. Best indrukwekkend en helemaal anders dan Bangkok!

We stapten twee haltes verder af en wandelden dan richting de Petronas Towers. Amaai, wat waren die hoog met hun 452m! Indrukwekkend!

Toen we een kijkje binnen namen viel mijn mond open… ‘Suria KLCC’, een heel winkelcentrum van 6 verdiepingen (kelder, gelijkvloers en vier hoog) met verschillende gangen dan nog wel… Je loopt er gewoon verloren. We hebben er enkel vlug een stuk pizza gekocht want we wilden graag nog naar de ‘Menara Kuala Lumur’ of KL Tower voor een zicht op de stad en dus ook op de Petronas Towers. Net ietsjes mooier dan aan de voet van de Petronas Towers te staan.

Omstreeks halfzes bereikten we de KL Tower en ik kocht voor mezelf een Basic kaartje om enkel naar het observatiedek te gaan en voor Milan een combo-ticket zodat hij in de Ferrariwinkel aan de voet van de toren even kon gaan “racen”.

En dan met de lift naar boven, zo’n 275m, we voelden beiden onze oren ploppen. De toren zelf is hoger – 421m - maar het observatiedek reikt uiteraard zo hoog niet. Je hebt er een 360°-uitzicht over Kuala Lumpur… schitterend!

We zijn er uiteindelijk blijven rondlopen tot 20u zoals we volop kon genieten van de verlichte metropool. Ik heb dit proberen fotograferen of filmen maar heb het geen enkele keer zo mooi op beeld gekregen. Jullie zullen het plaatje zelf moeten komen aanschouwen! ;)

Voor de terugrit hebben we een taxi genomen want de gastvrouw heeft duidelijk gezegd toch wel heel erg op te passen voor handtassen, camera’s, gsm’s,… Eigenlijk niets ongewoons voor zo’n grootstad. Maar dan leek me ’s avond in het donker lopen opeens niet meer zo’n goed idee! Achteraf in de taxi zagen we een heleboel bedrijvigheid op straat en mensen van heel veel verschillende nationaliteiten! Het leek me eigenlijk gewoon heel gezellig…