Dag 28

Na een heerlijk, laatste ontbijt van Tuti gingen we ons luchthavendagje tegemoet.

De vlucht in Langkawi vertrok zoals al elke vlucht van AirAsia mooi op tijd, met als gevolg dat onze tussenstop in Kuala Lumpur bijna zo’n 6 uren duurde. Niet dat ik me verveeld heb want ik kwam tot de vervelende – en zeg maar verontrustende - ontdekking dat ik mijn VISA-kaart niet meer kon gebruiken. Wat was er aan de hand? Zeker 6 ATM’s heb ik uitgeprobeerd… niets!

Ene keer aan de gate heb ik dan met Fortis gebeld. Zij konden niet direct iets ongewoons zien maar zij hebben de gegevens niet in real time dus ze raadden me aan om naar Atos Worldline te bellen. Daar heb ik 8 min. aan de telefoon gehangen om terug bij de receptie te geraken met de boodschap dat ze me zouden terugbellen.

Twee uren later – en 55 euro telefoonkosten armer – nog steeds geen nieuws. Geen idee wat ik moet doen als de kaart onbruikbaar blijkt. Ik wist dat ik gelukkig mijn hotel ’s avonds kon betalen. Maar vanaf dan was het een driedaags pakket maar daarvoor had ik geen cash geld meer…

Een uur voor we het vliegtuig op moesten, kreeg ik dan bericht van Atos Worldline met de boodschap dat ik 3x een verkeerde pin had ingegeven… Snap dit nog steeds niet… en geloof er ook niets van… Maar bon, ik moest naar de bank bellen die me een nieuwe pincode zouden geven. OK, weer telefoontje richting België. Wat bleek?! Bij een VISA-kaart kunnen ze de pincode niet telefonisch doorgeven, je moet naar de bank komen om het aan de terminal te doen. Ja, hallo… moeilijk hoor!!! Nog een andere optie misschien? “Euh neen, sorry…” Wat ik al vermoedde, mijn enige optie was Western Union maar daar kende ik dus geen bal van. En bobonne-lief in het verre België zou al helemaal gek worden om het allemaal uit te zoeken dus dan maar eerst sms-en met zus om Wim te vragen hoe het in elkaar zat. Wim was boodschappen gaan doen dus moest nog even wachten maar ondertussen wachtte het vliegtuig niet dus de eerst volgende drie uren zou ik niet direct een oplossing hebben.

Na een heel turbulente vlucht – ja santé, dat vliegtuig ging nogal tekeer – eindelijk in Sandakan aangekomen. Twintig minuten richting resort. ‘Resort’ is een grote naam want het ligt tegen de jungle dus heel luxueus was het niet maar dat wist ik. Ik hoopte alleen dat ik internet zou hebben om met Gwendo en Wim te skypen. En ja, oef!!!!

Wim gaf me de tip mee om in het resort waar we gelukkig wel met VISA konden betalen, een groter bedrag te laten aanrekenen om zo even weer cash te hebben…. Als ze dit wilden doen… Indien ik kon betalen via handtekening moest het wel lukken!

Allez, duimen maar! Met een klei hartje richting de balie en ja hoor, ze wilden dit doen met 10% kosten. Veel, maar ik had het geld dringend nodig! Jammer genoeg maar voor max. 1000 MYR, da’s ong. 250 euro dus dat zou mijn reiskosten nog niet dekken maar tenminste wel voor de dagen hier in the middle of nowhere. En nu hopen dat dit bakske ook werkte… Blijkbaar moest ik ook hier mijn pin ingeven – maar dat werkt net niet – “let’s give it a try anyway”… En ja hoor, zelfs met de pin lukte het! Snap je daar nog iets van?! Zes ATM-machines en niets en nu opeens wel…

Bon, terug met zus geskypt en gezegd dat voorlopig alles OK was. Indien nodig zouden we het geld in Kuala Lumpur dan overmaken via Western Union. Laten we hopen dat het niet nodig is… In ieder geval, bedankt Gwendo en Wim voor de hulp! Zo heb ik eindelijk wat rust want het was een nogal stresserende dag! ;)

Nog even gekletst met zussie via Skype en dan bed in want het was ondertussen al behoorlijk laat. Nu kan ik eindelijk beginnen genieten van ons jungle-avontuur!

Morgen trekken we richting échte jungle van Borneo dus ik verwacht niet dat ik veel zal kunnen communiceren. Tot binnen enkele dagen!