Dag 17

Om 9.30u werden we opgehaald met een open jeep om Koh Samui te gaan verkennen. “Met de jeep door de jungle” was wat door mijn hoofd schoot. Dat liedje van mijn collega krijg ik echt nooit meer uit mijn hoofd! ;)

In de jeep zaten 2 Franse meiden en een Pools meisje… een luxe zo blijkt achteraf want de drie andere jeeps zaten meer dan vol.

Eerste halte ‘Grandmother- and grandfather rock’, genoemd naar de legende van een jongen en een meisje die verliefd waren maar samen op zee stierven en op die plek zijn aangespoeld. Het vertaalde zich als een hoop stenen aan de zee. De ene rotsformatie stelde het geslachtsorgaan van de vrouw en het andere dat van de man voor. Koppels die problemen hebben om kinderen te krijgen, moeten naar ’t schijnt die plek bezoeken. ‘k Vond het maar een belachelijke vertoning, maar bon…

Verder ging het richting een kleine kokosboomplantage waar we aapjes aan het werk konden zien. We kregen elk een koksnoot om te drinken die de aapjes net uit de boom hadden gehaald. Leuk om te zien dat ze dat konden maar het had eerlijk gezegd meer iets weg van een circusact. Nog eens elk op de foto – wat op zich wel leuke kiekjes opleverde, zeker bij Milan daar de aap zijn hoed afnam en hem zelf opzette – en daarmee was de toeristische attractie compleet! ;)

Terug de jeep op en voor de durvers: op een eenvoudige zitbank op het dak meerijden. Dat moest je Milan geen twee keer zeggen natuurlijk… ‘k vond het eerlijk gezegd een beetje griezelig dat hij daar boven zat met de twee Franse meisjes – en neen, niet omwille van die meisjes ;) - en ik binnenin maar dat heet ook loslaten zeker?! ;)

Het was een kort rit tot de “olifantentrekking”. Milan en ik hadden dit ook oorspronkelijk geboekt maar na ons bezoek aan ‘Elephant Nature Park’ in Chiang Mai hebben we gezien hoe de olifanten behandeld werden en wilden we niet één van die toeristen zijn, dus heb ik ge-e-maild naar de organisatie met de vraag of we dit konden omboeken naar de ‘cable ride’. Dat bleek helemaal geen probleem. Trouwens vond ik het heel chique van Milan dat hij zelf onmiddellijk wou afzien van een ritje op een olifant, ondanks dit voor vele toeristen een hoogtepunt is. Toch zei hij bewust neen want eigenlijk had ik de keuze volledig aan hem gelaten omdat ik hem dit niet wou ontnemen indien hij er anders over dacht.

De olifantentrekking bleek gewoon door te gaan in een safaripark. Zo flauw!!! Aan een trekking denk je aan een tocht door de jungle en niet aan een toertje door een park!

Daar aangekomen zagen we direct dat het foute boel was!

Kiekje met een tijger of luipaard?! Dat kon! Eén tijger stond in een kleine ruimte met een Thaise man die een stok had (vergelijkbaar met korte bezemsteel) en daarnaast ging dan bang een toerist staan want de tijger liet af en toe wel zijn tanden zien en dan kreeg het beest ervan langs met de stok! De andere tijger en luipaard lagen in een andere kleine, donkere ruimte op een verhoog te slapen. Met zoveel volk rondom hen?! Dat kon niet anders dan ze gedrogeerd waren! Ik vroeg me ook echt af waar die wilde dieren bewegingsruimte hadden want die twee ruimtes bevonden zich net aan de ingang van het park. Amaai, als ik dat vergeleek met ‘Tiger Kingdom’ in Chiang Mai. De kleine tijgers waren daar super speels en de grote tijgers liepen rond en sprongen nu en dan in het water als de verzorger met hen speelde. We waren niet onder de indruk van deze triestige vertoning.

Ik liet onze begeleider dan weten dat we ook niet gingen kijken naar de olifantenshow – die ook in dit park bleek door te gaan – want ik hoefde olifanten echt niet te zien schilderen! Die man keek maar heel raar op toen we dit zeiden en vroeg ons tot twee keer toe dat we zeker waren dat we niet gingen deelnemen. Ja, beslist!

We liepen op weg naar de ‘cable ride’ voorbij twee olifantenkooien. Daar stonden twee mama-olifanten met hun kleintjes. Super-, maar werkelijk superschattig! Je mocht niet te dicht bij komen want mama liet haar onmiddellijk van haar boze kant zien toen Milan even het kleintje wou aaien maar veel kon het dier niet doen want de twee voorste poten waren vastgeketend. We zagen ook twee wonden aan zijn kop waar de ‘mahout’ (als hij die naam waardig is tenminste) hem met een haak had “bewerkt”. We zagen dan toevallig dat de mama de kooi moest verlaten en het kleintje volgde mooi naast haar. Het was zo’n zielig zicht want ze deden de kettingen niet los dus de mama hobbelde over het asfalt met de twee voorste poten aan elkaar vastgemaakt.

Bij het zien van die beelden waren we nog nooit zo overtuigd geweest van de trekking niet te doen!

Terwijl de anderen naar de olifantenshow waren, wandelden wij richting ‘cable ride’. Een weinig spectaculair parcours was tussen enkele bomen opgesteld. We werden in een veiligheidsharnas gehesen, kregen een helm op en mochten dan een wankele ladder opklimmen. Om een lang verhaal kort te maken: het was fun om van de ene boom naar de andere te glijden met de wind in de haren maar voor de rest was ik vooral blij dat ik veilig op de grond stond. ‘k Denk dat veiligheid niet echt hun prioriteit was. Of misschien toch wel want één onderdeel – een touwbrug – mochten we niet doen omdat ze er blijkbaar aan het “werken” waren. Maar dat we van enkele meters hoog een ladder die nog met één schroef vastzat naar beneden moesten, dat was niet zo erg! ;)

Ondertussen begon het Poolse meisje aan haar olifantenrit en zag ik één voor één de toeristen op het platform terug verschijnen. Eén van de dieren kwam toe met een wonde op zijn hoofd waar het bloed zelfs nog uit druppelde maar omdat ze “braaf” waren geweest – de mahout riep constant ‘good boy’ om de toeristen te plezieren zeker?! – werden ze met de tuinslang een beetje afgespoten. Ocharme die beesten!!! Olifanten moeten echt kunnen baden, hebben we geleerd en daar werden ze eens besproeid met de tuinslang…

Het Poolse meisje zei toen ook dat de mahout dikwijls met zijn ijzeren haak het dier sloeg en ze begreep waarom we dit niet meer deden en dit ook voor haar haar eerste maar laatste keer was! De hele rit duurde trouwens nog geen 10 minuten, een schande!

Tot nu toe stelde die uitstap helemaal niets voor en dat “safaripark” (omdat er twee gedrogeerde tijgers en een gedrogeerd luipaard en enkele mishandelde olifanten rondliepen zeker?!) was om te wenen! Tot nu toe echt ‘a waste of money and time’…

Terug de jeep in op weg naar ‘Namuang’, de watervallen. Een mooi stukje natuur en als je wou, kon je erin baden maar wij hadden geen zwemkledij mee dus niet. Jammer want het had deugd gedaan. Zo’n hitte! Ons verblijf op de eilanden was qua weer echt spectaculair geweest hoor! Wat een geluk!

Milan bleef even pootje baden en Ania en ik gingen naar de tweede “verdieping” van de waterval.

Na drie kwartier werden we weer aan de jeep verwacht en ging het richting ‘Phra Khru Samathakittikhun’, eenvoudiger: ‘Wat Khunaram’ of ‘The Mummified Monk’. Op deze plek was er een tempel met een gemummifieerde monnik. Het verhaal is dat hij in deze mediterende positie in 1973 gestorven is nadat hij zijn eigen dood voorspeld had. Creepy om te zien!

Tijd voor lunch. Een Thaise maaltijd werd ons voorgeschoteld. Niet zo spectaculair deze keer en weinig om uit te kiezen. We hebben wel weer iets nieuw en lekkers ontdekt. Altijd leuk! Maar vraag me niet hoe het heette.

Nu gingen Ania, Milan en ik eens op het dak van de jeep want het leek me een leuke ervaring. We reden naar ‘The Secret Garden’ en inderdaad indien je het niet zou weten, zou geen mens het ooit ontdekt hebben. De tuin is in 1976 gemaakt door 77-jarige oude fruitboer Nim Thongsuk en staat vol met beelden. Het heeft iets weg van een sprookje, mooi!

Dan kwam eindelijk de jeepsafari in juiste versnelling want we trokken het binnenland in. Met ons drietjes zaten we op het dak en “genoten” van een wilde rit want het ging langs wegen waar geen enkel ander voertuig, m.u.v. een jeep, naar boven zou geraken. Er werd dikwijls eens gegild en als we een quad met zijn as gebroken en op zijn kop langs de weg zagen liggen, wisten we dat je een redelijk ervaren chauffeur moest zijn. Gelukkig waren de twee toeristen ongedeerd en als we hen passeerden, was Milan zo lief om te vragen “Everything OK”… wat attent van hem!

Maar zelfs daar keek de chauffeur niet van op en we hobbelden verder over de zanderige wegen. “Gelukkig dat bobonne dit niet ziet”, lachte Milan. Enkele blauwe plekken rijker maar voor de rest heelhuids, kwamen we boven aan. En daarvoor hebben we het gedaan: Yaod Khao, het hoogste punt met een uitzicht over Koh Samui en de Golf van Thailand. Schitterend!

Op de terugweg naar beneden vond ik het toch net wat veiliger om terug achterin de jeep te kruipen en Milan had geen keuze… het was van moeten!

Terug in de bewoonde wereld werd ‘Wat Phrai Yai’ onze laatste stop. Een reusachtig buddhabeeld siert deze plek. Je kan dit zelfs vanuit het vliegtuig zien en ook op de speedboot zag ik dit landmerk.

Milan heeft er nog eens de vele bellen voor goed geluk geluid. Baat het niet dan schaadt het niet!

Deze jeepsafari had een vreselijke start genomen maar de middag was schitterend! Toch blij dat we dit gedaan hebben! Weer een prachtig stuk Thailand gezien!

De laatste avond gingen we naar de night markets in onze straat – blijkbaar elke zondag in Thailand - en ook nog een hapje proeven aan de voedselkraampjes zoals echte Thaise mensen dat doen. ;) En hier in Koh Samui hadden ze pannenkoeken met Nutella… er was er eentje heel gelukkig mee!

En daarmee zit ons Thailand-avontuur er op… volgende keer bloggen we in een ander land!