Dag 13

Idyllische bestemmingen hebbne ook een keerzijde, nl. in de vorm van de gsm die ons met zijn irritant geluid om 5.45u uit onze slaap haalt!

Om 8u vertrok de ‘high speed ferry’ richting Koh Tao. De reis duurde een kleine twee uren. De zee was nogal stormachtig maar ik kon er wonderwel goed tegen, enkel 4 uren later had ik nog steeds het gevoel dat elke plek op en neer ging! Beu!!!

We zaten in het midden achteraan op het bovendek , wat frisse wind deed deugd, maar de woelige zee zorgde er wel voor dat ik met een drijfnatte linkerkant aan wal stapte.

Met enkele andere toeristen werden we in een moderne jeep – Milan en ik waren beiden verwonderd ;-) – naar het resort gevoerd. En ‘Coral View Resort’ was er eentje uit de boekskes! De junglehuisjes op palen lagen tegen de berg aan, met zicht op de zee. Wat een schitterend uitzicht vanuit ons huisje. En voor de rest is er rondom het resort niets. Ook het open restaurant staat tegen de berg op palen, enkel een kleine beach bar in traditionele stijl ligt direct aan het strand.

Eerst hebben we een hapje gegeten want m.u.v. enkele ‘lange vingers’ deze ochtend, hadden we nog niets tussen de kiezen gehad.

Het restaurant biedt een heleboel westerse menu’s dus de baguette ging vlotjes binnen!

Dan trokken we richting het strand om een videoboodschap voor bobonne te maken die vandaag 63 jaar “jong” wordt. Aangezien ze in de verhuissleur zit, wou ik haar toch heel kort een vakantiegevoel geven met verjaardagswensen vanuit een zonnige bestemming. En ook langs deze weg: hiep hiep hoeraaaaaa, mama!

Terwijl ik de videobeelden ‘monteerde’ op het strand, was Milan al lang de zee gedoken. Na de montage, moest ik weer even de berg op richting restaurant omdat enkel daar WIFI beschikbaar is.

Na een uur prutsen kon ik ook eindelijk de weg naar het strand vinden… Enkel nog snorkelspullen, een strandlaken en boek ophalen en dan was het ook mijn beurt! :)

Onmiddellijk het water in om wat verkoeling te zoeken. Verkoeling zeg je?! Het water was gewoon zo goed als lichaamstemperatuur. ;) Ideaal om te snorkelen dus! Vanaf de eerste stap die je in het water zette, moest je oppassen dat je je niet bezeerde aan koraal. Milan had het al aan de lijve ondervonden!

We zagen al heel gauw prachtig gekleurde vissen, enkel het koraal viel tegen, vond ik. Vooral dood of eentonig koraal kon je zien. Maar ik ben dan misschien gewoon een verwende keutel door de ervaringen die ik heb opgedaan van mijn snorkeltrips in ‘the outer reefs’ van het Groot Barrière Rif! ;)

Milan had ook eindelijk de smaak van het snorkelen te pakken en we waagden ons samen steeds verder van het strand weg. Op de ene plek was de zeebodem meters diep verwijderd en ergens anders konden we dan weer gewoon staan… tientallen meters van het strand vandaan.

Op die manier ontdekten we zo’n 100m van het strand vandaan, dichtbij de rotsen, een prachtig stukje met veel meer verscheidenheid aan koraal. Dat leek er al meer op!

Maar ik zeg het, de vissen moesten niet onder doen en waren beslist even mooi.

We hebben samen zo’n 2 uren gesnorkeld zonder het beu te worden. Milan vond het geweldig! En ik genoot met volle teugen van de rust die de onderwaterwereld uitstraalt. Wat kan ik toch genieten van dat relaxt gevoel!

We hadden allebei geen zin om uit het water te komen want je gelooft het niet maar het water voelde warmer aan dan de buitentemperatuur! Maar na 2 uren voelden mond, tenen en vingers redelijk verrimpeld aan dus het werd wel eens tijd! ;)

Brrrr, dat viel helemaal niet mee om uit dat water te komen en in ons huisje hadden we tot overmaat van ramp geen warm water ook… Maar achteraf bleek het koud water niet echt extreem koud te zijn, oef!

Zeelucht maakt hongerig dus terug naar het restaurant waar we ons elk twee spaghetti’s bestelden. We moesten geen hoogstaande gerechten verwachten maar het viel wonderwel goed mee.

En nu zitten we hier onder een pikzwarte hemel en horen het geruis van de zee in de achtergrond… Wat kan het leven toch mooi zijn!