Dag 8

Terwijl Milan zich aan het klaarmaken was deze ochtend, riep hij plots: “Kijk mama, olifanten!” En inderdaad achter ons huisje op nog geen 2 meter lieten twee mannen van het dorp de olifanten baden en kregen ze even verderop de restjes uit de keuken. Dat zie je niet elke dag als je nog maar een kwartiertje wakker bent! ;)

Vanmorgen om 7.30u werden we aan het ontbijt verwacht voor een lekker Engels ontbijt om er weer tot de lunch tegenaan te kunnen. En dan afspraak aan de receptie om naar het Mon-dorp te gaan.

Langs een bamboepadje over water gingen we naar boven. Als het regenseizoen volop bezig is, reikt het water zelfs helemaal tot boven en is de stroming gevaarlijk sterk maar nu is het maar een babyversnelling, wist de gids ons te vertellen. ;)

Doorheen de jungle gingen we het dorp binnen en vertelde hij over het dorp en de Mon-bevolking. Sommigen in dit dorp zijn hier geboren, anderen zijn naar hier getrokken – of ergens anders in Thailand – omdat er in Birma nauwelijks werk te vinden is.

De mensen die in dit dorp wonen hebben niets van papieren, enkel diegenen die voor het resort werken, krijgen een 10 jaar geldige identiteitskaart maar ze mogen dit district niet verlaten, voor andere regio’s in Thailand moeten ze gewoon een visum aanvragen. Als die 10 jaar voorbij zijn, worden ze pas officieel ‘Thais’ en mogen een auto, huis,… kopen.

De bamboehuisjes staan daar maar voor een 7-tal jaar, het dak gaat zelfs maar 1 à 2 jaar mee en nadien helpt iedereen elkaar om het huisje opnieuw te bouwen… Na 2 dagen staat er een nieuw.

We stopten dan bij een echte toeristische trekpleister: olifanten voeren. Ondanks we binnen enkele dagen naar een olifantenkamp gaan, wou Milan absoluut een olifant eten geven. Oké dan maar!

De volgende halte was een dorpsschooltje. De kinderen die in dit dorp verblijven moeten 5 dagen per week naar een Thaise school verderop en in het weekend krijgen ze dan les in de Mon-taal in dit dorpsschooltje. Dus deze kinderen gaan 7 op 7 naar school. Ze gaan maar naar school tot 10 jaar.

Onze gids was ook uit een Mon-dorp. Ik vroeg hem hoe hij zo goed Engels had geleerd want hij sprak prima ‘Australisch Engels’. “Van de toeristen!” Duidelijk komen er ook een heleboel Nederlanders hier over de vloer want hij kan al een mondje Nederlands ook. Al moet hij natuurlijk altijd dezelfde gerechten en uitdrukkingen zeggen! ;-)

We liepen nog even door naar een tempel waar hij het verschil uitlegde tussen een Thaise en Mon-tempel, ondanks beide culturen het boeddhisme vereren.

Duidelijk dat de toeristen dit dorp in leven houdt!

We wandelden terug door de jungle naar het resort want op 11u werden we weer aan de receptie verwacht voor de boottocht terug naar het vasteland.

Terug aan wal kregen we een lunch voorgeschoteld en tegen 13u de bus op naar het treinstation van Nam Tok, een piepklein gehucht.

In 2e klasse spoorden we met een boemeltreintje via de Birma-spoorlijn. Het uitzicht was schitterend: kleine dorpjes, plaatselijke bevolking aan het werk, de jungle, de bergen en rivier die zich een weg baande doorheen de jungle. Schitterend!

Na ong. drie kwartier arriveerden we op de eindbestemming om daar de bus te nemen die ons terug naar Bangkok bracht. Pfff, dat was minder, de hele tocht duurde zo’n ‘kleine’ drie uren want eenmaal we Bangkok naderden, regen de files zich aan elkaar en kwamen we nauwelijks vooruit.

Tegen 17.30u terug de minivan in die zich dan doorheen de straten van Bangkok worstelde. Ik denk dat het met moeite 10km was maar we deden er bijna een uur over. Opeens zag ik dat de chauffeur eigenlijk al beland was aan onze straat maar hij moest eerst een ander koppel afzetten en dan terugrijden naar hier… Die 10m zouden we wel te voet doen hoor want met dat verkeer zou er al gauw een halfuur bijkomen. Niets van!

In de hostel aangekomen, was er weer niemand aan de balie – daar inchecken eigenlijk maar tot 18u is – dus de ‘meid’ liet ons binnen en bracht ons met een reservesleutel naar onze kamer. Wat een hel, die keizware valies naar de derde verdieping sleuren in die hitte. Gelukkig was die dame zo vriendelijk om een handje te helpen.

En wat een teleurstelling toen we binnenkwamen. Bleek gewoon een slaapzaaltje te zijn dus geen eigen douche of ander comfort, enkel een bed. Even mijn papieren gecheckt en nu herinner ik het me… de luxekamers waren volzet dus heb ik uit noodzaak maar gewoon een eenvoudige 3-pers. kamer genomen. Gelukkig moeten we hier enkel slapen…

Terug in de mallemolen van Bangkok… wat een aanpassing na de prachtige natuur van de voorbije 2 dagen.

Morgen weer supervroeg uit de veren want we vliegen noordwaarts.