DAG 25

Om 7.25u worden we afgehaald door Clayton in een 4x4-busje van Northern Adventures. We zijn met een klein groepje van zessen dus dit wordt leuk.

Onze eerste stop is Cooya Beach waar we Lincoln ontmoeten. Hij is en Aboriginal die al generatieslang leeft in dit stukje net buiten het grondgebied van Cairns.

Hij wijdt ons in in zijn dagelijkse rituelen, nl. het jagen op 'mud crabs'. We krijgen allemaal een speer, moeten even het gooien oefenen - laat me niet lachen ;) - en dan gaan we het strand op. Het is laagtij dus ideaal om krabben te vinden.

Ik ben druk in de weer met fotograferen als de gidsen - uiteraard - en ook een Franse vrouw al een krab ontdekken. Ook anderen hebben geluk... Het ziet er niet naar uit dat in Milan en mij jagers schuilen. :p Maar dan zie ik in een put - krabben verschuilen zich soms in de putten die de 'stingrays' (soort kwallen)achterlaten - een krab. Dit wordt de mijne! Ongelooflijk... ik pak mijn speer en geeft een goeie 'stek' (wat klinkt het brutaal ;)) en daar zit hij gespiest op mijn speer. Joepie! Ik ben supertrots!

De volgende uitdaging is de mangroves. Daar gaan we op zoek naar schelpen en slakken. Schelpen heb ik er niet gevonden maar wel de slakken. En ook de mosquito's waren de eerste keer deze reis goed vertegenwoordigd!

We wandelen terug naar het huis van Lincoln waar we gewoon op het terras ontvangen worden. Terwijl zijn mama onze vangst klaarmaakt, speelt Lincoln didgeridoo en toont hij tot groot jolijt van Milan enkele schatten van de zee: grote schelpen, skelet van een zwaardvis, schild van een zeeschildpad,...

Dan komt onze vangst op tafel. De schelpen zijn niet helemaal mijn ding, te scherp van smaak. De slakken zijn lekker. Maar de 'mud crabs' zijn overheerlijk! Mmmm, ik kon blijven peuzelen!

Maar dat kan niet want de Daintree River wacht op ons...

Aan de Daintree River hebben we dan een picnic-lunch. Echt veel honger heb ik niet maar wat fruit en wat aardappelsalade gaat er nog in. De rest laat ik aan mij voorbij gaan... dus Milan smult drie kippenboutjes op!

Om 13u gaan we dan met de boot de Daintree River op op zoek naar... crocodiles! Maar het wordt vooral vogelspotting want de krokodillen zitten goed verscholen. Gedurende onze vaart van een uurtje hebben we een krokodil zien liggen verscholen in het groen. Ze was maar op een goeie twee meter afstand dus je kon er echt niet naast kijken... maar zijn enorme bek zat wat verscholen tussen het groen. Tja, dit is in het wild en ze komen dus uiteraard niet even poseren omdat wij passeren! ;)

Van daaruit rijden we echt het regenwoud binnen langs kleinere wegen. We bevinden ons op privaatdomein, een stukje regenwoud waarvoor zij een vergunning hebben en dus enkel deze kleine maatschappij en de enkele bewoners komen.

Langs waar wij rijden valt het me op dat er ook weilanden zijn... echt raar... ik verwachtte dit niet. Het deed me wat denken aan Zwitserland in de zomer.

Het busje stopt op privedomein diep in het regenwoud en enkel bereikbaar via een grindweg. Van daaruit gaan we te voet verder langs een kreekje. Daar is het regenwoud wel dicht begroeid en helemaal zoals ik het me voorgesteld had. Via een smal padje bereiken we de Niau-Waterfall... waw! Schitterend, midden in het regenwoud een kleine waterval. Hier nemen we een frisse duik in de waterpoel... brrr, wat koud! Of wat dacht je van een natuurlijk - wel koude ;) - jaccuzzi?! Clayton klimt zelfs een stukje naar boven en neemt een 'douche' in de waterval. Milan zijn mond valt open! :p

Je moet wel supervoorzichtig zijn want de stenen zijn superglad. Dat zal ik gemerkt hebben want natuurlijk ga ik onderuit en val ik - gelukkig maar - op mijn gat! Dat deed niet deugd en tot de volgende dag moest ik die plek vermijden om op te zitten! :p

Terug op de begane grond opeens vreselijke gegil en paniekerige reactie van Milan... hij blijft roepen en tieren dus we verschieten ons allemaal een ongeluk. Hij stond nog steeds op die supergladde rotsen dus niet in 1,2,3 te bereiken. Clayton was er eerst bij en vermoedde dat een mier hem gestoken had... Maar hij verstond geen Nederlands, Milan geen Engels dus hij was niet te bedaren. Toen ik er een paar seconden later ook geraakte zag ik dat het inderdaad mieren waren... reuzegrote en die prik daarvan kan inderdaad pijn doen. Gelukkig was het niet de gevaarlijkste soort. Even later kreeg ik eindelijk een andere klank uit Milan dan gegil en vertelde hij dat hij een stok wou nemen en ja... onder die stok was een mierennest van die reuzen. Grrr, hoeveel keer heb ik hem al niet gezegd niets van de grond op te rapen en al zeker niet in het regenwoud... je weet nooit wat je tegenkomt! Misschien is hij nu wel geleerd? ;) Het was een klein prikje en Clayton zag dat hij niet allergisch reageerde, gelukkig maar! Wat een avontuur weeral!

Tijd om terug te keren naar Cairns. Onderweg nog even gestopt om een 'home made' ijsje te eten en inderdaad bij het passievruchtijs zaten de zaadjes er nog in.

Daarmee kwam dan ook weer een einde aan deze toffe, avontuurlijke dag! Met dank aan Clayton die ons zoveel weetjes vertelde over het regenwoud...