Memories
Meer dan een maand zijn we terug nu... back to reality... terug in de dagelijkse sleur...
Het lijkt allemaal al zo lang geleden. Héél raar om hier nog eens 'beke.reismee.nl' in te tikken... was nochtans enkele weken geleden een bijna dagelijkse bezigheid.
Knoop in m'n maag... *zucht* Wat mis ik het toch...
Nog één weetje...
Nog één weetje om het af te leren...
Diegenen die hebben meegelezen en zich de hele tijd door hebben afgevraagd welk prachtig strand in mijn blog afgebeeld staat... Wel dat is Whitehaven Beach.
Voor ik vertrok wou ik dit stukje paradijs echt zien...
En 't is gelukt! Daar zijn we geweest in the Whitsundays. Dit sneeuwwitte zand kraakt onder je voeten als je erop wandelt...
Is het niet gewoonweg adembenemend?!
Cairns: The Great Barrier Reef - Sydney
Laatste keer wekker om 6u... laatste keer ontwaken in Cairns... laatste keer ontbijten in de hostel... kortom: laatste dag in Australië.
Ik kan je zeggen dat het met pijn in het hart is maar wat moet, moet...
Maar ik heb ervoor gezorgd dat we in schoonheid eindigen want vandaag staat er nog een highlight op het programma, nl. een vlucht boven the Great Barrier Reef.
Het weer ziet er echter niet veelbelovend uit, het is grijs, grijs en grijs. Ik vrees ervoor dat we niets zullen zien van de prachtige kleuren. We zien wel...
Eerst ontbijten, uitchecken en dan de stadsbus naar de luchthaven waar we bij 'Barrier Aviation' een vlucht van drie kwartier geboekt hebben.
Ondertussen is het zelfs lichtjes aan het regenen dus het ziet er nog slechter uit. We moeten even wachten in het portaal daar we te vroeg zijn maar als de piloot een kwartiertje later de deuren komt openen, bevestigt hij waarvoor ik vreesde... 'it looks like we won't be flying this morning due to the weather but perhaps it can later on this afternoon...' Tja, dat zou kunnen maar niet in mijn geval daar we vanavond om 17.15u in Cairns onze terugvlucht hebben. “No problem!” Hij stelde voor dat als de weerradar goed weer voorspelde, wij nog in de namiddag de vlucht zouden kunnen doen en hij ons naar de internationale luchthaven zou brengen wat uiteraard maar even verder was. We zouden elkaar telefoneer rond het middaguur voor meer zekerheid.
Daar we met de stadsbus gekomen waren, vonden hij het erg dat we weer door de regen naar de hostel moesten, dus gaf hij ons een lift... wat sympathiek! Want het was tenslotte spitsuur richting Cairns dus hij zou wel een uurtje weg zijn... maar zoals ik al herhaaldelijk heb gezegd, de Australiërs zijn ECHT sympathieke mensen! Al was Torvan eigenlijk een geïmmigreerde Deen! ;)
In de hostel heb ik nog wat tijd doorgebracht met mijn reisdagboek te updaten.
Om 12u - we waren net rustig aan het lunchen - komt de receptioniste vertellen dat ze de piloot aan de lijn heeft gehad en dat de vlucht kan doorgaan. Super!
Al onze bagage in een taxi en terug naar de luchthaven. Daar krijgen we een korte veiligheidsbriefing en toont hij ons over welke riffen we zullen vliegen.
Als we ons tasje met ons zwemvest rond ons gesnoerd krijgen, zijn we helemaal klaar om naar het vliegtuig te stappen. Tot groot jolijt van Milan is het een klein sportvliegtuigje. Daar had ik zelf ook nog nooit in gezeten. Het interieur oogt als dat van een auto, enkel het dashboard is anders natuurlijk! ;)
Even later hangen we in de lucht. Ik heb een open venstertje zodat ik naar hartelust kan foto’s nemen en filmen.
Het eerste moment ziet het er niet veelbelovend uit. We hangen boven de oceaan maar zo ook de wolken en kan ik zelfs de oceaan maar wazig zien. Pff, dat zal niet veel worden... Maar ene keer we wat verder zijn, klaart het open, met hier en daar nog een drijvend wolkje zodat als we de koraalriffen naderen de kleuren uitstekend kunnen onderscheiden.
We vliegen over Green Island, Arlington Reef en Upolu Cay. Prachtig!
De tijd vliegt en op de weg terug valt Milan zelfs in slaap... wakker worden... je mag hier toch niets van missen! ;)
Drie kwartier vliegt voorbij en even later staan we weer op de grond. Zoals beloofd brengt Torvan ons naar de internationale luchthaven. En daarmee eindigt ons Australië-avontuur – letterlijk – in schoonheid!
Wat heb ik hier toch een fantastische tijd beleefd! Ik was al helemaal zot van Australië voor ik vertrok maar Australië heeft nu zeker mijn hart gestolen. Dit blijft niet bij die ene reis...
Om 17.15u – helemaal volgens plan – vertrekt onze eerste vlucht met Qantas naar België. We moeten de bagage van Milan in een grote plastic zak steken want er zijn zoveel souvenirs mee dat – ondanks de verloren spullen – we nog niet alles terug in de valiezen krijgen! :p Onze bagage vliegt rechtstreeks naar ‘Brussels Airport’... lekker gemakkelijk daar we nog twee tussenstops voor de boeg hebben.
Aan de balie in Cairns stond er voor ons een man die de terugvlucht minder relaxed vond... ik dacht dat hij een hartinfarct ging krijgen omdat zijn bagage boven het toegestane gewichtslimiet was. Een geluk dat de mevrouw aan de balie geen Duits verstond want “Du blöde Kuh” ging ze niet geapprecieerd hebben! :p (Voor de rasechte Belgen onder ons de vertaling: Gij stomme koe!)
Om 21.50u hadden we in Sydney onze aansluiting naar Abu Dhabi. Dit leverde ons slechts 1,5u speling op en dat zullen we geweten hebben. Want aan de paspoortcontrole om Australië te verlaten – je moet nota bene weer een groene kaart invullen om het land te mogen verlaten – stapt een grondstewardess op ons toe met de vraag of wij nog naar Brussel moesten. Ze verwachtte precies niet dat we ja zouden zeggen en keek toen paniekerig op: “You have to hurry!” Ik hoorde door de luidsprekers: “Last call for flight EY455 to Abu Dhabi”... Euh, dat was de onze dus! Via de walkie-talkie liet ze weten dat er nog passagiers op komst waren. En ze loodste ons in vliegende vaart helemaal door de luchthaven tot aan de gate waar we het Etihad-vliegtuig moesten nemen. Alle passagiers zaten al neer, gordels aan, we waren dus echt de laatste aan de gate!
Maar misschien had ik ook gewoon geen zin om Australië te verlaten en was dit mijn laatste poging om te blijven! ;)
Daarmee komt hier een einde aan mijn reisblog. Voor allen die meegelezen hebben, bedankt! Voor alle die meegelezen hebben en ook nog eens toffe reacties hebben achtergelaten SUPERbedankt! Ik hoop dat jullie evenveel genoten hebben als wij...
Lieve groetjes, Bérénice x
Fitzroy Island: "Sea kayaking"
DAG 28
Weer vroeg uit de veren want the Great Barrier Reef staat voor de laatste keer op de agenda. Om 7.30u checken we in voor de ferry naar Fitzroy Island. Daar gaan we zeekajakken. Ai, ai, na mijn ervaring met Milan de laatste keer, vrees ik ervoor maar het is geleid dusdat stelt mewat meer gerust.
Om halftien ontmoeten we onze gids Jef die ons tijdens het zeekajakken gaat begeleiden. Alle spullen die nat mogen worden gaan mee, de rest blijft achter in rode kastjes in het strandpaviljoen. Zwemvest aan en daar gaan we.
Achter de eerste peddels blijkt al vlug dat mama het harde werk zal mogen verrichten en de kajak alleen door mij hard labeur vooruit zal geraken. We zijn met 5 kajaks in het toaal en we geraken mateloos achter, ondaks de gids zei dat we als groep gingen samen blijven. Dat haat ik dus!
Maar Jef had het al gauw in de mot waar het probleem lag en dus mochten we op sleeptouw, letterlijk! Het was wel de bedoeling dat we bleven peddelen maar daar zij met 2 man in de kajak zaten, kreeg ik extra hulp. Het was nodig want we zouden naar een klein eiland kajakken en tussen de twee eiland stond er zeeeeeeeeeeeeeeeer veel wind. Ik zou dit nooit halen anders!
Maaaaaaaaaaaaaaaar... er kantelt opeens een andere kajak dus Jef moet hen ter hulp schieten en maakt ons los van zijn kajak... heeeeeeeeeeeeeeelp!! Ik moet het nu werkelijk alleen doen. Het is niet meer keiver maar er staat een superkrachtige wind en we moeten vooruit want rotsen open zee links, rotsen rechts en voor ons. Amaai, het is echt geen kak die kajak vooruit te krijgen. Al de spierkracht die ik heb - en ja inderdaad, dat is er niet veel - pers ik uit mijn lijf. Ondertussen heeft Jef de andere kajak gered en staat idereen aan wal toe te kijken. Ongelooflijk, ik had het niet gedacht, maar ik haal het!
Gejuich en applausje van iedereen! En Jef: ' It was all you... well done!' en geeft me high five. Allez, ik heb meer power in me dan ik denk! ;)
Op deze plek mogen we ook snorkelen... en deze keer heb ik geen koud... hoe zou dat komen?! :p Ik stap nog maar het water in en wordt beloond met twee Nemootjes! Niceeeee!
Het snorkelen is heel relaxed omdat het minder koud want ik heb zelfs geen wetsuite aan. Maar het is minder mooi dan het outer reef waar we enkele dagen geleden gesnorkeld hebben.
Tijd om terug the keren, we mogen eerst ... 'have a head start'. Deze zijn we uiteraard snel kwijt en we mogen de helft van de terugwegweer op sleeptouw tot we aan het eiland zijn.
De rest van de dag hebben we vrij. Eerst lunchen we en dan stap ik naar het strand om even te relaxen. Het strand is op dat stukje geen echt zandstrand want het is eigenlijk een 'koraalstrand', vol met afgebroken stukjes koraal.
Nog een laatste keer snorkelen. Helemaal op eigen tempo... leuk! Maar ik blijf erbij, niet zo mooi. Ik kan er nu ook ver meespreken want de mensen zeiden altijd dat je naar het 'outer reef' moest om mooie snorkelplekjes te hebben en ik kan dan inderdaad denken 'ja, dat liijkt me logisch, dat zal wel' maar ik kon geen vergelijking maken.. nu wel! Dag en nacht verschil! Jammer genoeg zijn mijn foto's niet van het outer reef.
Dat was de laatste snorkel, de laatste plons in de Koraalzee... snorkelspullen terubrengen. Als ik daar sta vraagt Jef of ik 'the baby whale' al gezien heb... NEEN! Hij duidt het me aan en op die plek zie ik wat gespuit... tot ik hem opeens uit het water in de lucht zie springen... schitterend!
Ik zoek me een plekje op het strand en hou me een dik uur bezig met 'whale spotting'. Ik zie om den duur zelfs twee 'spuiten' dus mama is er ook. Ook mama komt boven water. Wat zou ik ze graag voor de lens krijgen maar daarvoor heb je echt een statief nodig want mijn armen houden het niet vol om mijn fototoestel minutenlang in de lucht te houden. O een kiekje krijg ik toch meer dan mama's kop boven water... of ik denk toch dat het mama is want ik ben geen kenner wat de grootte betreft. Op een gegeven moment zijn ze biden slechts honderden meters van het strand verwijderd. Waw!
Maar voor ons is het tijd om terug op de ferry te stappen dus daarmee komt abruupt een einde aan het walvissen spotten.
We zijn een goeie 5 minuten aan het varen als me plotseling te binnen schiet dat de helft van onze spullen nog in de rode kastjes liggen... grrrr, neeeeeeeeeee! Tja, de boot keer daarvoor niet terug en oppikken - als het gevonden wordt - kan morgenavond maaaaar dan zitten we op het vliegtuig naar Belgie. Stom van me! En weten dat ik er even daarvoor nog aan dacht om het niet te vergeten... altijd doen op het moment dat je het denkt! ;)
Walvissen spotten en de wereld vergeten... 'Forces of nature' heet dat dan zeker?! ;)
Kuranda
DAG 27
Vandaag bezoeken we het stadje Kuranda wat boven in het regenwoud ligt. Er zijn natuurlijk nog van deze stadjes maar het bijzondere daaraan is dat er een 'skyrail' naartoe is en een 'scenic train' terug (of omgekeerd).
We worden aan onze hostel opgepikt door een busje dat ons eerst naar 'the skyrail' brengt. Om 9.15u stappen we in zo'n gondel. Het eerste moment best wel griezelig om zo naar boven te gaan, je krijg teenmaal boven het regenwou een uitzicht tot aan de oceaan. Niets voor bobonneke! ;) Maar zowel Milan en ik vinden het super. We stoppen twee keer onderweg in de tussenstations. Daar zijn erboardwalks om de omgeving te bekijken.
Tussen 10.30u en 11u zijn we in Kuranda, het eindstation. Nog een souvenirfoto en op weg naar het stadje.
Het stadje bestaat eigenlijk uit een aaneenschakeling van souvenirwinkeltjes. Milan wordt gek! :) En mama haar portemonnee nog platter dan hij al is na deze reis! ;)
De tijd vliegt en we lunchen in een gezellig cafeetje met binneterras. Voor mij een baguettebroodje met gerookte zalm, voor Milan een croissant met ham en kaas. Het smaakt want na het 'dweilen' had ik best wel honger.
Nog een 1,5u tijd te doden. Geen probleem hier want we hadden eigenlijk tijd te kort. De gids gisteren raadde ons 'the Butterfly Sanctuary' aan dus bestemming gevonden. De vlindertuin is niet zo groot maar schitterend. Waw, zo'n mooie vlinder. De blauwe Ulysses is de lieveling van iedereen maar keimoeilijk om voor de lens te krijgen. Mij is het in ieder geval niet gelukt.
Om 14u nemen we dan 'the scenic train' terug naar Cairns. Het is een oude trein met keiveel wagonnetjes. Ook het interieur is antiek. We hebben mooie plaatsen aan het raam en het uitzicht is spectaculair. Je ziet er zelfs 'the Barron Falls' langs de rit. de sporen zijn 'geplakt' tegen de berg, omgeven door bomen of afgrond. Na 1,5u komen we aan in Cairns, waarna we terug gevoerd worden naar onze hostel.
Deze voorlaatste avond gaan we naar 'the Night Markets', allemaal winkeltjes door Aziaten uitgebaat, om onze laatste souvenirs te kopen. Hoe moet ik dat allemaal in de valies krijgen want ik had geen gaatje over voor souvenirs?! ;)
Cape Tribulation: "Jungle Surfing"
Dag 26
Ook vandaag weer is het regenwoud onze bestemming. Het busje van 'Jungle Tours' pikt ons om 7.20u op voor onze rit naar Cape Tribulation, de plek waar het regenwoud de oceaan raakt.
Maar eerst stoppen we nog eens onderweg voor een bezoek aan 'the Wildlife Sanctuary', een kleine zoo met de typische dieren van deze streek. Wij zijn eigenlijk maar geinteresseerd in een bepaald dier, nl. de koala. Ja hoor, daar zit hij dan superschattig te wezen in de boom! <3
In tegenstelling tot hoe hij eruit ziet, is een koala eigenlijk geen knuffeldier. Maar deze koala's zijn in gevangenschap grootgebracht dusmet henkan je wel eens op de foto. Een leuk souvenir!
OOk hier weer een heleboel kangoeroes en wallabies die je kan voederen uit de hand. Een leuk extraatje!
De rit gaat verder. We stoppen bij Rocky Point voor een zicht op Snapper Island en de oceaan langs de weg. Dit is trouwens heel adembenemend, kilometers weg langs de uitgestrekte oceaan, met niets anders te zie dan bomen, rotsen en stranden. (Thijsie, geen buildings zoals onze kust! ;))
Tegen lunchtijd arriveren we in Cape Tribulation. Lunch: chips& beefburger... lekker!
13.30u worden we opgehaald door een busje van 'Jungle Surfing' maar dus nog een halfuurtje de tijd om even naar het strand toe te wandelen. Toch speciaal hoor, want je stapt van het regenwoud recht het strand op.
Nu is het tijd voor waarvoor we helemaal hiernaartoe gereden zijn, nl. het jungle-surfen.Alle losse dingen uit je zakken en dan harnas aan. Milan krijgt de helm van Darth Vader en ik deze van Hanna Montana... grappig! Zo word je dan ook de hele tocht door genoemd.
We wandelen eerst door het regenwoud een padje naar boven tot aan het eerste platform. Brrr, het kriebelt als ik zie dat we toch hoog boven de grond hangen. Eerst een vijftal voor ons en dan onze beurt... gewoon van het platform afstappen en dan wordt je langs een kabel van de ene boom naar de andere getrokken. Amaai, de gids met enorm veel armspieren hebben om dat elke dag te doen! En ja, het was eraan te zien!:p Maar dat 'gewoon' afstappen vergt toch even wat overredingskracht! :) Maar een vrouw van over de zeventig - als het geen 80 was?! - durft het dus ik ook! Haar echtgenoot niet...
Oke, die eerste rit ging supertraag dus piece of cake! De tweede rit doe ik samen met Milan, het is een duo-rit. Deze gaat ook traag maar is wel de langst nl. 80 m en de hoogste want in het midden van de kabel hang je 22,5m boven de grond... er stroomt ook een klein kreekje. Daar laten ze je dan even hangen... in the canopy... je hangt daar te bengelen in het midden van het regenwoud. Tof!
Vanaf het derde platform is het andere koek want dan zoef je echt naar beneden.. zoals een death ride. Ja, een gil ontsnapt me. Maar wel tof! Veel griezeliger was het om voor me Milan van dat platform te zien gaan... Mijn moederhart! <3
Ondertussen zijn we aan het laatste platform beland en als klap op de vuurpijl kan je deze ondersteboven doen. Daaaaag, ik ben niet gek! De gids probeert Milan te overtuigen om ondersteboven te gaan hangen maar hij begrijpt niet zo goed wat hij moet doen en dus wordt het een gewone snelle rit. Voor je van het platform gaat moet je nog je lievelingsdier kiezen. Voor Milan wordt het een 'monkey' en wordt hij verondersteld deze geluiden te maken als hij van het platform afgaat... en ja, dit gaat heel goed! Niet verrassend zeker?! :) Alle mensen staan te lachen...
Mijn beurt... Welk dier? Eigenlijk is mijn lievelingsdier een kangoeroe maar een vrouw voor me koos dit al dus wordt het een koala. E trouwens sinds mijn bezoek aan de sanctuary, voeg ik een koala toe aan m'n lijstje! ;) Dus ja, een koala gromt dus ik moet al grommend het platform af... We moeten zonder handen en dat is echt moeilijk... Met wat overredingskracht ga ik van het platform af zonder handen. Daar blijf je even hangen want ik wil best mijn grenzen verleggen en ondersteboven proberen. Touw vastnemen en benen rond zwaaien. Oke, dat durf ik, ik hang ondersteboven maar mijn handen zijn nog veilig rond het touw. En dan de gids voortdurend: 'Get lose of your hands,...' Neen, dat durf ik niet... Allez, een hand dan... 'The other one also...' iedereen staat je daar aan te moedigen. En ik doe het - als enige vrouw notabene - ik laat beide handen los en hang ondersteboven met mijn benen rond het touw, zonder handen in het harnas vast... echt griezelig. Ik gil! Maar dan laat hij het veiligheidstouw los en zoef ik naar beneden.... ik roep zo hard als ik nog nooit geroepen heb... ik brul het hele regenwoud samen! :p Blijkbaar dus toch gek! :p
Als ik me eindelijk weer kan coordineren, krabbel ik overeind terug het platform op. Alle omstaanders staan te gieren van het lachen! De gids geeft me een high five en zegt: 'Hanna Montana, you really made my day!' :) Blijkbaar heeft hij het gegil opgenomen want hij zegt in zijn microfoon: 'Guys, that was a koala!' en schiet in de lach!
Waw, van adrenaline gesproken! Unbelievable!
En daarmee zat het Jungle Surfing avontuur er op. Nog twee T-shirts als souvenir en dan terug naar Cape Tribulation. Nog drie kwartier 'bekomen ' op het strand en dan de bus terug naar Cairns.
Een zoveelste super-dag!
Daintree National Park: "Daintree Dreaming"
DAG 25
Om 7.25u worden we afgehaald door Clayton in een 4x4-busje van Northern Adventures. We zijn met een klein groepje van zessen dus dit wordt leuk.
Onze eerste stop is Cooya Beach waar we Lincoln ontmoeten. Hij is en Aboriginal die al generatieslang leeft in dit stukje net buiten het grondgebied van Cairns.
Hij wijdt ons in in zijn dagelijkse rituelen, nl. het jagen op 'mud crabs'. We krijgen allemaal een speer, moeten even het gooien oefenen - laat me niet lachen ;) - en dan gaan we het strand op. Het is laagtij dus ideaal om krabben te vinden.
Ik ben druk in de weer met fotograferen als de gidsen - uiteraard - en ook een Franse vrouw al een krab ontdekken. Ook anderen hebben geluk... Het ziet er niet naar uit dat in Milan en mij jagers schuilen. :p Maar dan zie ik in een put - krabben verschuilen zich soms in de putten die de 'stingrays' (soort kwallen)achterlaten - een krab. Dit wordt de mijne! Ongelooflijk... ik pak mijn speer en geeft een goeie 'stek' (wat klinkt het brutaal ;)) en daar zit hij gespiest op mijn speer. Joepie! Ik ben supertrots!
De volgende uitdaging is de mangroves. Daar gaan we op zoek naar schelpen en slakken. Schelpen heb ik er niet gevonden maar wel de slakken. En ook de mosquito's waren de eerste keer deze reis goed vertegenwoordigd!
We wandelen terug naar het huis van Lincoln waar we gewoon op het terras ontvangen worden. Terwijl zijn mama onze vangst klaarmaakt, speelt Lincoln didgeridoo en toont hij tot groot jolijt van Milan enkele schatten van de zee: grote schelpen, skelet van een zwaardvis, schild van een zeeschildpad,...
Dan komt onze vangst op tafel. De schelpen zijn niet helemaal mijn ding, te scherp van smaak. De slakken zijn lekker. Maar de 'mud crabs' zijn overheerlijk! Mmmm, ik kon blijven peuzelen!
Maar dat kan niet want de Daintree River wacht op ons...
Aan de Daintree River hebben we dan een picnic-lunch. Echt veel honger heb ik niet maar wat fruit en wat aardappelsalade gaat er nog in. De rest laat ik aan mij voorbij gaan... dus Milan smult drie kippenboutjes op!
Om 13u gaan we dan met de boot de Daintree River op op zoek naar... crocodiles! Maar het wordt vooral vogelspotting want de krokodillen zitten goed verscholen. Gedurende onze vaart van een uurtje hebben we een krokodil zien liggen verscholen in het groen. Ze was maar op een goeie twee meter afstand dus je kon er echt niet naast kijken... maar zijn enorme bek zat wat verscholen tussen het groen. Tja, dit is in het wild en ze komen dus uiteraard niet even poseren omdat wij passeren! ;)
Van daaruit rijden we echt het regenwoud binnen langs kleinere wegen. We bevinden ons op privaatdomein, een stukje regenwoud waarvoor zij een vergunning hebben en dus enkel deze kleine maatschappij en de enkele bewoners komen.
Langs waar wij rijden valt het me op dat er ook weilanden zijn... echt raar... ik verwachtte dit niet. Het deed me wat denken aan Zwitserland in de zomer.
Het busje stopt op privedomein diep in het regenwoud en enkel bereikbaar via een grindweg. Van daaruit gaan we te voet verder langs een kreekje. Daar is het regenwoud wel dicht begroeid en helemaal zoals ik het me voorgesteld had. Via een smal padje bereiken we de Niau-Waterfall... waw! Schitterend, midden in het regenwoud een kleine waterval. Hier nemen we een frisse duik in de waterpoel... brrr, wat koud! Of wat dacht je van een natuurlijk - wel koude ;) - jaccuzzi?! Clayton klimt zelfs een stukje naar boven en neemt een 'douche' in de waterval. Milan zijn mond valt open! :p
Je moet wel supervoorzichtig zijn want de stenen zijn superglad. Dat zal ik gemerkt hebben want natuurlijk ga ik onderuit en val ik - gelukkig maar - op mijn gat! Dat deed niet deugd en tot de volgende dag moest ik die plek vermijden om op te zitten! :p
Terug op de begane grond opeens vreselijke gegil en paniekerige reactie van Milan... hij blijft roepen en tieren dus we verschieten ons allemaal een ongeluk. Hij stond nog steeds op die supergladde rotsen dus niet in 1,2,3 te bereiken. Clayton was er eerst bij en vermoedde dat een mier hem gestoken had... Maar hij verstond geen Nederlands, Milan geen Engels dus hij was niet te bedaren. Toen ik er een paar seconden later ook geraakte zag ik dat het inderdaad mieren waren... reuzegrote en die prik daarvan kan inderdaad pijn doen. Gelukkig was het niet de gevaarlijkste soort. Even later kreeg ik eindelijk een andere klank uit Milan dan gegil en vertelde hij dat hij een stok wou nemen en ja... onder die stok was een mierennest van die reuzen. Grrr, hoeveel keer heb ik hem al niet gezegd niets van de grond op te rapen en al zeker niet in het regenwoud... je weet nooit wat je tegenkomt! Misschien is hij nu wel geleerd? ;) Het was een klein prikje en Clayton zag dat hij niet allergisch reageerde, gelukkig maar! Wat een avontuur weeral!
Tijd om terug te keren naar Cairns. Onderweg nog even gestopt om een 'home made' ijsje te eten en inderdaad bij het passievruchtijs zaten de zaadjes er nog in.
Daarmee kwam dan ook weer een einde aan deze toffe, avontuurlijke dag! Met dank aan Clayton die ons zoveel weetjes vertelde over het regenwoud...
Cairns - The Great Barrier Reef. Michaelmas Cay & Paradise Reef
DAG 24
Vroeg opstaan wordt hier in Australie een gewoonte... je moet wel want om 18u is het donker.
Het is stralend blauw maar bijzonder frisjes en dus lange broek en fleece aan... oei, oei, voelt niet veelbelovend om op zee te gaan.
Om 7.30u worden we verwacht aan de Reef Fleet Terminal voor check-in. Met 'Passions of Paradise' varen we naar het 'outer reef''. Het 'outer reef'' is beter omdat het rif daar nog veel meer onaangetast is maar de vaartijd is dan natuurlijk ook langer.
Ene keer op de zeilboot, voelt de temperatuur veel beter aan en ziet het er naar uit dat ik toch eindelijk eens in het water geraak! ;)
Tegen 10u komt een prachtig klein eiland in zicht. Rondom dat eiland een andere boot en voor de rest turkoise-blauw water met enkele donkere plekken... de koralen.
Snorkelen kan hier dus gewoon vanop het eiland. 'Michaelmas Cay' is natuurlijk ook natuurgebied en wij mogen maar een stukje van een tiental meter breed betreden... de rest is natuurgeboed voor vogels en zeeschildpadden dus absoluut verboden terrein. Een boete van 7500 dollar hangt boven je hoofd als een parkwachter je betrapt. Nu... ik heb er geen behoefte aan... het is schitterend om de honderden vogels op het eiland te zien. Het ziet letterlijk zwart van de vele volgels.
Moment supreme! Vandaag ga ik echt snorkelen! We hebben een wetsuite aan dat een beetje bescherming biedt tegen de kou en inderdaad als ik het water betreed, valt het mee.
Milan gaat ook mee maar hij haakt al snel af want zijn masker loopt telkens vol water. Volgens mij deed hij iets verkeerd maar ik wou de discussie niet met hem aangaan... Dus ben ik alleen gaan snorkelen, terwijl hij op het eiland genoot van het zonnetje. De koralen en vissen die ik gezien heb, waren in een woord SCHITTEREND! Ik had voordie nog nooit gesnorkeld en als je eerste keer dan is in the Great Barrier Reef dan gaat letterlijk en figuurlijk een heel andere wereld voor je open! Nooit gedacht dat het zo indrukwekkend zou zijn.
Ik ben achteraf met Milan nog eens teruggekeerd omdat ik echt wou dat hij het zag. Hij is zot van oesterschelpen en ik heb er meerdere gezien van meer dan een meter breed dus dat wou ik hem absoluut tonen. Hij is even mee geweest maar kreeg het gebruik van het masker niet onder de knie dus we zijn naar de boot gesnorkeld. Maar... hij heeft wel enkele heel grote oesterschelpen gezien dus mijn missie was geslaagd.
Tijd voor lunch op de boot. Heel lekker trouwens!
Na de lunch varen we naar 'Paradise Reef'. Ik was eigenlijk niet van plan er nog in te gaan want het was toch echt wel koud en menigen deelden mijn mening want de bemanning heeft ons enkele keren moeten uit ons kot lokken dat het ECHT de moeite loonde om het toch te doen, al was het maar voor 5 minuutjes.
Oke dan maar, wetsuite weer aan en direct van de boot in het water want Paradise Reef is een rif in open zee. En inderdaad, niet gelogen, het rif heeft zijn naam niet gestolen... spectaculair! Bij het eiland waren de koralen niet zo diep gelegen maar hier in open zee waren er precies koralen op sommige plekken in verschillende verdiepingen. Op een gegeven moment zag ik zelfs twee duikers van onze boot onder mij door de koralen bekijken. Het was precies zoals op TV... wat een ervaring! Ik kan het niet uitleggen... Duiken heeft me nooit geinteresseerd maar ik kom zeker later nog eens terug om het duiken eens uit te proberen.
Het koraal van Paradise Reef is zo'n 6000 jaar oud! Indrukwekkend he!
Na een dik kwartier moest ik jammer genoeg uit het water want ik voelde dat ik anders onderkoeld zou geraken... spijtig, er was nog zoveel te zien!
Zeilen heisen en terug naar Cairns! Moe maar voldaan zit ik nu achter mijn PC-scherm, ik voel de golven nog in m'n lijf! :)